• Włochy
• Friuli
• Collio
• Gravner

#wywiad: Joško Gravner

Z Joškiem Gravnerem, winiarzem z włoskiego Friuli, rozmawia Simon Woolf

Gdy w 1973 roku przejął pan rodzinną posiadłość winiarską, prędko zastosował pan wszelkie technologiczne nowinki – stalowe kadzie fermentacyjne, kontrolę temperatury, prasę pneumatyczną… W jaki sposób wino robił pański ojciec? Mój ojciec robił niewielkie ilości wina, ale dobrego! Mawiał: „Jeśli robisz wino wysokiej jakości, na pewno się sprzeda”. Żartował, że winorośl powinniśmy nawozić nawozem króliczym – była to metafora skupienia się na jakości, a nie ilości. ­­­­Czy butelkował swoje wino? Nie, trzymał je w dużych szklanych gąsiorach. Próbował trochę zabutelkować w roczniku 1968, ale w istocie pierwszym, który trafił do butelek na większą skalę, był 1973. Wówczas zainteresował się pan dębowymi baryłkami? Cóż, popełniłem dwa błędy. Pierwszym było pozbycie się z piwnicy ojca dużych bek – botti. Drugim – nieprzyznanie się do pierw­­szego! W 1982 roku zrozumiałem, że do produkcji wielkiego wina potrzeba czegoś więcej niż zbiorników stalowych. Poszedłem więc do znanego bednarza Garbellotto, aby kupić nowe botti. Byłem młody i nie ufałem bednarzowi, z jakiegoś powodu sądziłem, że nie da mi dębu najwyższej jakości. Zamiast tego kupiłem więc małe barriques!