Jak się rodzi klasyka

Za klasykę uchodzą te dzieła literatury i sztuki z wszelkich okresów historycznych i w różnych stylach, które uznawane są za doskonałe. Tęgie umysły nie rozwikłały jednak do dziś podstawowej kwestii: co decyduje o wejściu dzieła do kanonu klasyki? Podobnie jest z samochodami, bo choć istnieją mniej lub bardziej precyzyjne definicje oldtimerów i youngtimerów, to jednak sama kolekcjonerska wartość motoryzacyjnego dzieła nie wystarczy, by uznać je ze wysoce pożądanego klasyka.

Wino ze swoim walorem spożywczym można uznać za sztukę użytkową, jak samochody, fotele czy torebki; w emocjach, które budzi, przesuwa się jednak w pobliże sztuki wysokiej na podobieństwo doskonałej literatury czy malarstwa. A na pewno może to zrobić, czego doświadczył lub doświadczy każdy wielbiciel wina, czego bardzo mu życzę.

O klasyczności wina, jak podpowiadają logika oraz intuicja, decyduje jego trwanie w czasie, czytelność smaku, powab akceptowany przez pewną masę krytyczną, która z kolei musi cechować się elementarnym winiarskim obyciem. Dlatego trwałe, wieloletnie marki o stabilnej pozycji na rynku, masowym odbiorcy, ale jednak niespełniające techniczno-emocjonalnego, tylko trochę uchwytnego kryterium „wielkości”, nigdy klasyką się nie staną. Jacob’s Creek, J.P. Chenet, Gato Negro, Mumm – rozsiadły się w naszej świadomości, ale musi im wystarczyć popkulturowy kawałek tortu. Sam jego blat, choćby najgrubszy, ale zawsze bez kremu uznania, którym wypełnia się definicja klasyki, nawet jeśli jej ramy są nieprecyzyjne.