W moralnym mroku

Tak krzyczała przez megafon kultowa kontretykieta pierwszej dekady naszego stulecia. Gniewny bunt przeciw neoliberalnej rekolonizacji śródziemnomorskiego winiarstwa wyrażony przez Gregory’ego Perrucciego – twórcę Accademia dei Racemi, mikrospółdzielni w Apulii, autora bardzo fajnych primitivo i negroamaro, bodaj pierwszego, który postawił na niemal wymarłe szczepy susumaniello i ottavianello – wspaniale wyrażał bojowe nastroje tamtych czasów. Walczyły wtedy ze sobą winiarska prawica (szczepy międzynarodowe, beczka francuska, latający enolodzy, opiniotwórcze przewodniki, amerykańskie autorytety) z lewicą (lokalność, tradycja, duże beczki, wina „prosto od krowy” itd.), a w ówczesnym spolaryzowanym świecie wina trzeba było się opowiedzieć po jednej ze stron. Kontretykieta wina Anarkos jednoznacznie wskazywała, po której.

Picie wina zawsze było polityczne. Po premierze filmu Mondovino można było sięgnąć albo po bordeaux sygnowane przez Michela Rollanda, albo po utlenioną malvasię di bosa z Sardynii; tertium non datur. Po wprowadzeniu rosyjskiego embarga wszyscy piliśmy wina gruzińskie i one już z nami zostały. Robert Parker i Jancis Robinson naparzali się o konfiturowe Château Pavie 2003 werbalnie i wirtualnie, ale my, winomani, musieliśmy się natychmiast opowiedzieć: kupować czy nie? Dziś jednak do ideologicznego wymiaru wina doszedł jeszcze jeden, czyli odpowiedzialność.