• Ferment
• COS
• Dettori

Szał Pollocka i ryj Bacona

Moje rozumienie winnego smaku w sposób oczywisty ukształtowały pierwsze wina, jakie piłem. A zwłaszcza pierwsze, które wywarły na mnie wrażenie. Tak się złożyło, że były to pommard i chassagne-montrachet. Do czasu pierwszych win pomarańczowych zdawało mi się, że wszystko mam uporządkowane. A potem wypiłem Moscadeddu Dettoriego. Surowe, miękkie, dzikie i brutalne. Wzleciałem ponad chmury ze wzburzenia połączonego z uwielbieniem. Dziś wina pomarańczowe, śmierdzące bardziej niż pachnące, wkraczają na salony. Wydają kakofoniczne dźwięki, wobec których większość koneserów czuje się bezradna. Jest w tych winach coś pierwotnego; tryskająca z baraniego truchła ciepła krew i zapach ziemi. Cofają nas w czasie jak dania ultranowoczesnej kuchni, które zamiast korzystać z dobroci wypracowanych przez kulinarną kulturę, odwołują się do instynktów. W dodatku są to na ogół wina z tak zatkanego zadupia, że usytuowanie ich apelacji na mapie bywa prawdziwym wyzwaniem. Często skądinąd są zdeklasyfikowane do kategorii regionalnej czy wręcz stołowej.