Smak światła

O tym, że wino potrafią zniszczyć nieodpowiednia temperatura i wilgoć, wie każdy, nawet początkujący enofil. Nie wszyscy zdają sobie za to sprawę, że cichym zabójcą jest także światło.

W licznych publikacjach na temat win bardzo wiele miejsca poświęca się wadom, które w winach mogą odkryć nie tylko eksperci, ale przede wszystkim konsumenci. Bez trudu znajdziemy więc dysertacje o winach „korkowych”, publikacje na temat utlenienia. Swoją odrębną półkę na regale z wadami ma, zwłaszcza w ostatnich latach, brett. Wobec rosnącego zainteresowania winami naturalnymi i niskointerwencyjnymi pojawiło się wiele publikacji analizujących wpływ praktyk „naturalistycznych” na bukiet i smak wina, objaśniających też, które cechy win nieinterwencyjnych można uznać za ich koloryt, a które są po prostu efektem błędu winiarza.

Jest jednak wada wina, o której relatywnie mało się mówi i pisze, choć jest jedną z najbardziej rozpowszechnionych i najbardziej dokuczliwych. W Polsce nie ma na nią żadnego określenia, Francuzi nazywają ją poetycko le goût de lumière, czyli „smak światła”, w literaturze anglosaskiej mówi się bardziej brutalnie: light strike. Przyznam, że niewiele o niej wiedziałem, przypisując związane z nią defekty wina raczej redukcji i działaniu Brettanomyces.