Od dwóch lat produkty Darroze’a importuje do Polski Robert Mielżyński. W ramach kolejnej znakomitej degustacji próbowaliśmy armaniaków rocznikowych, które na razie są w Polsce niedostępne. Już najmłodszy, Domaine Couzard Lassalle 2000, zadawał kłam stereotypowi, że destylat tym lepszy,,im starszytym lepszy” – 100% szczepu Folle Blanc dało trunek o pięknej finezji i świeżości, niemal lekki. Domaine de Bertruc 1990 to z kolei 50% Ugni Blanc i 50% hybrydy Baco – wbrew pozorom skład szczepowy ma dla armaniaku ogromne znaczenie, Baco nadaje mu rustykalną moc i pazur, słony finisz tego 23-letniego trunku ciągnął się bez końca.

Armaniaki rocznikowe Darroze’a to kolekcjonerskie unikaty dostępne po kilkaset butelek. Od paru lat Marc Darroze butelkuje jednak także autorskie mieszanki zwane Les Grands Assemblages, których pełna gama – 7 etykiet – dostępna jest w sklepie Mielżyński All Around Wine. Wersja 8-letnia (179 zł) jest dobra na początek romansu z armaniakiem, intensywna, na wskroś mocno, gronowo-torfowa, ale namawiam do dopłacenia paru groszy za wersję 12-letnią: ma więcej złożoności i wyraźne nuty słono-morskie (262 zł).

Grand Assemblage 20-letni mocnym aromatem torfowym przypomina szkocką whisky, jest najostrzejszym z tej siódemki (328 zł). Objawieniem okazał się za to 30-letni: jest tu wszystko, słodycz owocu, korzenność beczki, słoność Atlantyku; armaniak mniej ostry, bardziej ułożony, skomponowany niż tutejsze wersje rocznikowe, ale równie doskonały. Jest to flaszka pioruńsko droga (446 zł), ale też jeden z najlepszych armaniaków, jakie kiedykolwiek piłem. Przyćmił on solidny, słodko-łagodny 40-letni (578 zł) oraz bardzo długi, logiczny, jedwabisty 50-letni (1228 zł, niestety). Przyćmić natomiast nie był w stanie wersji 60-letniej. W pozbawionym jakiejkolwiek alkoholowej ostrości armaniaku czuć prażone orzechy, świeże winogrona i dżem truskawkowy. Spróbować, aby uwierzyć (najlepiej z wujkiem z Ameryki – 2429 zł).

Podobne wpisy

Komentarze