Na ale Lidl sponsorował imprezę – jaki jest mechanizm zapewnienia nam obiektywizmu w recenzjach lidlowskich win ?

poprawka: No,

Taki sam jak wtedy, gdy Winkolekcja kupuje reklamę, Mielżyński udostępnia wina do degustacji, a Moet-Hennessy zaprasza na kolację z Dom Perignon.

A co z recenzją nowych win francuskich z Lidla? Miała być dzisiaj :)

I jest ;-) https://winicjatywa.pl/lidl-francuskie-wina-na-twoim-stole-lato-2015/

I jak ktoś szuka motocykla do postawienia przed domem, co by sąsiedzi widzieli to właśnie na taki blog czeka.
Każdy towar ma swojego kupca.
Całe lata mówiono w motoryzacji najważniejsze są liczby i tak robiono programy, a potem przyszedł Top Gear i wszystko się zminiło

Irku proszę nie bądź prowokacyjnie śmieszny. Blog dla chcących postawić motocykl przed domem? Do tego chcemy równać?

Top Gear był świetnie wyreżyserowanym programem, ale to nie znaczy że występujący w nim ludzie nie znali parametrów albo pierwszy raz siadali za kółkiem np. mazdy i jeszcze się tym chwalili.

Nie chcę nikogo prowokować. Ale skoro najpopularniejszym medium o winie w Polsce jest D3D które nie daje ani wiedzy ani emocji. Ponieważ ostatnio dowiedziałam się o istnieniu całej rzeszy ludzi czytającej recenzje książek, ale już nie książki. Recenzja wystarczy by zabłysnąć w towarzystwie. Ponieważ nawet od innych winnych blogerów dowiaduje się , że większość wpisów jest zbyt długa. Ponieważ świat idzie w stronę powierzchowność, nikt albo prawie nikt nie chce pogłębionej analizy. itd itd patrz sukces zdawkowej prasy kobiecej myślę że blog o tym który motocykl przed domem zrobi wrażenie to może skrajność, ale chodzi mi o sens.
Ile osób w Polsce z pamięci wymieni 5 apelacja Burgundii? A ile kupuje wino aby pokazać że nie są tacy ostatni bo wino piją. często bez przyjemności

Krótkość i zwięzłość nie musi oznaczać powierzchowności, a już zwłaszcza braku kompetencji.
Owszem dostosowujmy się do publiczności pod względem formy (jeżeli akurat mamy ambicję by być medium „masowym” mniej lub bardziej). Ale nie stawiajmy znaku równości z kompletnym zanikiem kompetencji.
Piszący publicznie o winie ma moralny obowiązek wymienić 5 apelacji z Burgundii (na 100 istniejących).

Mówimy o tym samym. Tylko z różnych punktów widzenia. Sam staram się uczyć, z drugiej strony im więcej wiem tym większe braki w swojej wiedzy widzę.
Tylko teraz wypada zadać pytanie o poziom podstawowy, poziom od jakiego wolno o winie publicznie pisać. Czy to poziom WB, wtedy trzeba zamknąć wszystkie blogi czy poziom o krok ponad czytelnika.

Jeśli pierwszy raz piję Sancerre i piszę o tym, to nie jestem o krok przed czytelnikiem. Jestem dokładnie w tym samym miejscu co on. Z jakiegoś względu mi się uwidziało, że czytelnik będzie chciał przeczytać opinię innej osoby która nie ma o Sancerre pojęcia.
Dokładnie o to mi chodziło.

Wojtku
A moim zdaniem zależy. Jak mówimy o Sancerre, powinach i stosunkowo tanich to masz rację. Al ejak juz wchodzimy w wina mocno niszowe, jak opisany przez ciebie

Jané Ventura Sumoll 2012, to moim zdaniem można śmiało to wino opisać. Ludzi którzy pili sumoll w Polsce jest kilkunastu. Ja nie piłem.
Kolejny przykład, za parę dni będę raportował z Tirany i innych części Albanii. Jadę liznąć zupełnie nie znanego i nie obecnego na polskich półkach tamtejszego winiarstwa.
NA dziś nie wiem o nim prawie nic, pytałem Bosaka, Kapczyńskiego, Chrzczonowicza, nilt nic nie wie. Literatury nie ma poza jednym artykułem Gogolińskiego sprzed 6 lat.
Jest też film Winicjatywy gdzie Bieńczyk jest poddawany ślepej degustacji i wie że to obrzeża Europy ale nie wie że Albania.
Będę sie tych win uczył tam na miejscu, od tamtejszych winiarzy, kelnerów, sprzedawców itd. Czy w związku z tym mam o tamtych winach nie pisać ?
Uważam, ze wręcz odwrotnie, że muszę pisać, że mam czytelnikowi pokazać jak sie tamtejszych etykiet, technologi, szczepów uczę.Myślę , że to może być dla czytelnika ciekawe. Choć może sie mylę.
P.s. Znajomość podstaw jest jednak wymagana a Loara to podstawy

Jasne, Sumoll i Albania. Ale nie o takich przypadkach mówimy. Mówimy o tym że 82% uczestników nie poznało klasycznego Medoc a potem na blogach mnożą się wpisy że „Bordeaux to jest wino takie a takie”.

Ja też nie poznałem! Wstyd mi bi liczać tylko te spróbowane w dostawach Lidla i Biedronki była to co najmniej 101 butelka, a tak w ciągu ostatnich lat pewnie 350. No nie poznałem i już. Czy w takim razie powinienem przestać pisać o winie?

Jest to jakiś pomysł

Gdzie będzie można przeczytać jakąkolwiek relację z albańskiej degu-wyprawy? Jadę tam w sierpniu…. mój mail pj@hung.pl

Będę relacjonował na bieżąco, a po powrocie będzie dłuższy tekst

Jeszcze takie uzupełnienie. Wojtku masz olbrzymią wiedzę i chętnie na łamach WI się nią dzielisz. Po czym w komentarzach dostajesz feedback a ile to wino ma serduszek. To tak jak byś objechał motocyklem świat, by sprawdzić go w każdych warunkach, a na koniec cię ktoś zapyta. a na podjeździe jak się to prezentuje.

To nie jest dobre porównanie. Feedback polega na tym – w jakim sposób ten motocykl ocenić na tle innych w łatwo przyswajalnej skali. Taka ocena może być wyssana z widzimisię albo oparta na kompetencjach. I o takiej różnicy tutaj rozmawiamy.

Przecież Top Gear to nie jest program o motoryzacji :).

No właśnie o tym mówię. Blog edukacyjny powinien być raczej prowadzony przez osobę kompetentną. Wówczas rozpoznawanie cech danego regionu, wina itp. ma sens. Natomiast mam nieco inne oczekiwania, i pewnie część czytelników też. Blog to rzecz do poczytania, a autor powinien zaintrygować, jeśli nie trafną metaforą, to przynajmniej ciekawym znaleziskiem. Mniej sztywną formą oceny, choćby i trafną (o co pewnie niełatwo).

Ja nie do końca rozumiem to przeciwstawienie. Jak się pisze edukacyjnie to trzeba wiedzieć o czym się pisze, a jak felietonistycznie to już nie trzeba? Czytelnikowi wystarczy że będzie metaforycznie i intrygująco i już łyknie tę rozrywkę?

Zgadzam się natomiast że „nie gniewałbym się gdyby Sancerre nie rozpoznał w ciemno”. Tu nie chodzi o gniew, tylko żeby publiczni krzewiciele wina czyli nad sobą ten imperatyw, że mają się doskonalić aż owo Sancerre poznają.

To jest pytanie czego oczekujemy od blogera. Ufam, że dostrzega Pan różnicę między „Lampką wina” a np. „Do trzech dych”. Przede wszystkim dyskusję rozpocząłem od mało znaczącego problemu dla prowadzenia bloga „nierozpoznania wina w ciemno”, co też jakoś argumentowałem (i podtrzymuję). Inna sprawa, że bloger powinien zanim w ogóle rozpocznie pisanie mieć jakieś podstawy (czyli „kilka” win wypitych, rozpoznanych), tez o tym wspomniałem. Natomiast nawet jeśli będzie znał wszystkie apelacje, choćby jeno Europy, większość szczepów rozpozna w ciemno, to nie zrobi to z niego automatycznie dobrego blogera. Bo blogowanie to coś więcej niż bycie „ogarniętym” w świecie wina. Są blogi do sprawdzania w telefonie (nie korzystam ale obserwuję w sklepach), są też do czytania. Dobrze połączyć wiedzę z talent pisarskim, z pomysłowością, temu nie przeczę.

Różnicę dostrzegam i przeciwstawienie zrozumiałem. Nie rozumiem tylko, dlaczego te dwa typy blogów miałyby się różnić co do wymogów kompetencyjny. Talent pisarski, pomysłowość mogą być oprócz, a nie zamiast.

Zamiast, kiedy wino jest tylko pretekstem do opowiedzenia czegoś ciekawego, do czego wino nas zainspirowało, nakierowało ku rzeczy myślenia :). Lepiej czytać coś takiego, około winnego, niż niekompetentną pseudo-notkę. Dlatego naciskam na inwencję.

Polskie blogi winiarskie (specjalnie generalizuję) niczego ciekawego nie oferują sobą. Wałkują w kółko tematy dyskontowe, gremialnie powtarzają recenzowane wina zazwyczaj z oferty jednego dystrybutora, który przesłał paczuszkę do degustacji kilku/nastu osobom. Nudy! Wszystko toczy się wokół win do 30-50 zł (pomijam speców od win do 30 zł, którzy otwarcie przyznają się, że droższe im nie smakują). Blogerzy stoją w miejscu; świat winiarski im ucieka. Tylu topowych producentów, winiarskich legend i gwiazd apelacji chyba w Polsce jeszcze nie było. Zamiast nich recenzowane są kolejne wrzutki dyskontów.

Proszę uwierzyć, że blogerzy chcieliby recenzować jak najwięcej topowych win. Niestety bardzo często w tym zakresie poważnym ograniczeniem jest zasobność portfela. Bo blogowanie to hobby a nie zawód.

Ale Państwu udaje się degustować, choćby z ostatnich wpisów, wina od Gunderlocha i inne ciekawe dionizjaki od małych importerów, czyli nie w zasobności portfela leży problem ;)

Ja bym nie chciał. Nie mam kompetencji. Mnie interesuje solidną średnią półka. W niej zaczynam się orientować

Marcinie
Przestańmy robić zarzut z tego, że blogerzy jakąś część swojej uwagi poświęcają połowie polskiego rynku. A tyle maja dyskonty + markety.
Po drugie to trochę wina czytelników. Każdy pisze bo chce być czytanym. Wpois o winach COS w ciągu 2 tygodni miał około 450 czytelników. Wczoraj opublikowany wpis o LIdlu w ciągu 18 godzin 843 czytelników. Czy to nie pokazuje co was drodzy czytelnicy interesuje ?
Tak sie tańczy jak orkiestra gra. Polecam ten wywiad http://wyborcza.pl/1,76842,12534040,Miecugow__Tabloidyzacja_odbiorcow_niszczy_media__Najwieksza.html

Ale są też inne markety. Dla przykładu w Auchan jest Bock (35 zł, więc nie majątek), Varga z butelką Egri i Kekfrankosa (to zupełnie za grosze, a może warto?), Saumur-Champigny, jakiś Viognier, biały Bergerac a w Carrfourze świetne SB z Touraine itd. Czy zawsze niejaki Bońkowski ma wygrzebywać perełki? Ale ok, klikalność… Rozumiem.

Redaktor Bońkowski jest zawodowcem, żyje z wina, my jesteśmy amatorami. Proponuję założyć blog i podnieść poprzeczkę do nieosiągalnego dla nas poziomu. Do dzieła!

Nie widzę powodów do ironizowania, to po pierwsze. Po drugie, kto to jest „my”? Po trzecie, przywołany link, jak również Pana wypowiedź, są jedynie wyrazem braku szacunku dla czytelnika/widza a nie diagnozowaniem stanu mediów. Jakie media taki odbiorca i można się przepychać w kółko. Nie sądzi Pan, że gdybym miał potrzebę zakładania bloga to bym go założył? Musi też Pan sobie zdawać sprawę, że jeśli robi Pan coś publicznie to zawsze podlega to jakiejś ocenie. Proszę pamiętać o takich prostych zależnościach. Nie ma się co obruszać, podałem pewne przykłady do ogólnej dyskusji, tylko tyle.

Irku drogi,
po co ta ironia? Zgadzam się w stu procentach z obydwoma Marcinami. Na blog musi być pomysł. Od paru lat zachęcam blogerów do opowiadania historii, wrażeń, swoich doświadczeń. I co? Głownie obrywam za to, że postponuję pisanie o dyskontach i lekceważę klientów, których nie stać na inne wina. Nieporozumienie polega na tym, że jedno nie wyklucza drugiego. Zawsze cenne dla internautów jest wynalezienie jakiejś okazji czy fajnego wina w Biedronce, natomiast pomysł na blog jako kronikę nadsyłanych z dyskontu kartonów jest słaby, podobnie jak słaby byłby pomysł na bloga opisującego ofertę Winkolekcji czy innego importera. Od tego są działy sprzedaży, marketingu etc. Jak pisał Marcin – blog to emocje, wrażenia, przemyślenia. Wbrew Wojtkowi nie wymagałbym od blogera superkompetencji, jeżeli potrafi ciekawie pisać i nawet swoje porażki czy potknięcia zmienić w ciekawą historię. Niech nawet opisze to sancerre po raz pierwszy. Blog nie musi być fakultetem enologii. Natomiast oczywiście takie zdanie jak: „W całym Beaujolais jest prawie 4000 winnic, ale tylko dziesięć z nich ma prawo produkować nouveau” dyskwalifikuje blogera nie tylko za niewiedzę, ale za nieumiejętność zrozumienia czytanego tekstu. A trudno aby pisał ktoś kto nie umie czytać. Problem tkwi też w tym czego oczekujemy od bloga. Jeśli to ma być „poradnik konsumencki” to wymagałbym kompetencji – tak jak chce Wojtek. Jeżeli jednak blog opowiada historie, uderza w emocje – to niekoniecznie. Zrozummy jednak że opowiadaniem historii nie jest na przykład poniższe zdanie: ” W ramach współpracy otrzymałam dwie etykiety …… Muszę nadmienić, że kontakt z właścicielami sklepu przebiegał bez zarzutu, a paczkę z winami otrzymałam w tempie iście ekspresowym”.
Chociaż może ?

Sławny
Ironia jako mechanizm obronny.
Ja ma świadomość mizeri blogosfery. Tu jeszcze trzeba lat, ale pierwsze drobne zmiany na lepsze widać.

Amen.

Widocznie Auchan nie rozsyła darmowych paczek z winem do zrecenzowania.
Przy założeniu „tak sie tańczy jak orkiestra gra” orkiestrą stają się ci, którzy wysyłają paczki. Zawsze znajdzie się paru takich, którzy zatańczą.

Ale taki klient/czytelnik chce tylko garści gwiazdek lub serduszek; nie jest zainteresowany samym winem, raczej szuka uzasadnienia własnego zakupu oceną wina na Twoim blogu czy tutaj na WI. Nie potępiam tego; takie czasy, że ludzie boją się wydać 20-30 zł w markecie na wino, które nie zostało gdzieś pozytywnie zrecenzowane – chcą być nieomylni. Zauważ tylko, że taki klient/czytelnik nie pozostawi na Twoim blogu komentarza ani nie wymieni się z Tobą poglądami na temat wschodzących gwiazd winiarstwa albańskiego ;) ani żadnego innego.
Proponuję: piszcie pod siebie, o waszych odkryciach, także tych w marketach (dyskonty mają wystarczająco dobry marketing). Dawno żaden bloger nie odkrył jakiejś „perełki” w markecie.

I pewnie nie odkryje, mówię za siebie, nie robię zakupów w marketach.
Ogólnie dziś nie jest łatwo cokolwiek odkryć. Zobacz w tym tygodniu buło chyba z 10 tekstów o Lidlu, w przyszłym tygodniu będą cydry z Owada, potem nie będzie o dyskontach przez 2 miesiące.
Identycznie jest w każdej dziedzinie, Wydawnictwo rozsyła książkę, , jej recenzje są wszędzie. Potem inne rozsyła itd.
Tak samo jest z kosmetykami, czy ciuchami. Tak to działa. Problemem jest, ze mały import nie chce, albo nie potrafi współdziałać z blogosfera. JA akurat nei narzekam, ale pracuję na to ponad 5 lat.
A pisze o tym co mnie interesuje, a czasami interesuje mnie market, choć coraz częściej interesują mnie fajne wina do 40 zł z małego importu. Interesują znacznie bardziej niż wina w cenie 100+, bo to są wina do oglądania nie do picia, chyba że wino sie pija a nie pije.
Zresztą nie jestem jedynym piszącym o winie, niech bronią sie sami. Kiedyś zacząłem sie wypowiadać broniąc środowiska w wyniku czego dostaje po głowie od wrogów środowiska i od samego środowiska.. Pora zając sie sobą. Inni tez mają klawiatury. A ciebie jak mogę prosić, to nie generalizuje.
p.s. Chętniej sie posprzeczam o wyższości nero nad frappato

I właśnie dlatego, że opisujesz wina od małych importerów zaglądam do Ciebie regularnie. Dzięki wpisom Twoim i serwisu Wino w Krakowie miałem bardzo przyjemną wycieczkę po tym mieście, która zaowocowała nadbagażem w liczbie kilkunastu butelek zakupionych w tamtejszych sklepach.
Pozdrawiam

Nieprawda, że klient chce uzasadnienia własnego zakupu. Odwrotnie – chce, żeby zakup nie był niewypałem, więc najpierw zapytowywuje ekspertów.

Sstarwines tak nie ma.

Zgadzam się, że wszystko zależy od komunikacji. Czym innym jest uprzedzić, że choćby Sancerre się wczesniej nie pijało ale ta butelka podoba się/nie podoba się z jakiejś przyczyny, a czym innym generalizowanie. Jakby blogerzy mieli nie opisywać butelek z regionów, czy szczepów które piją pierwszy raz w życiu to blogosfera wiele by straciła i szybko wszyscy skupiliśmy się na najbardziej popularnych butelkach. A dzięki temu wciąż mamy dużą różnorodność. Natomiast w przypadku „głównych” rodzajów win rzeczywiście można od blogerów wymagać coraz większej wiedzy.

Sancerre to jest „główny rodzaj wina” ;-)

ja nie mówię, że nie jest :)

Zgadzam się w 100%. Im więcej będziemy widzieli tym lepiej dla nas i przede wszystkim czytelników.

Wojtek, 100% zgoda. Odpowiedzialny bloger musi wiedzieć. Nade wszystko musi się rozwijać. Degustować wina z nieznanych sobie apelacji, porównywać, uczyć, uczyć i jeszcze raz uczyć. Od siebie wymagamy bardzo dużo i wiemy jak jesteśmy daleko od tego gdzie byśmy chcieli. Zupełnie jednak, nie narzekamy – codziennie do przodu. Degustacja w ciemno była świetną zabawą – trochę też „spinką”. Myśmy po raz pierwszy brali udział w takim konkursie więc nie mieliśmy pojęcia „czym to się je”. Popełniłem (tu Wojtek) niektóre koszmarki straszne. Valpo od Rizzardi bardzo lubię i piję często w winkolekcji i wstyd nie poznać. Jedyne marne usprawiedliwnie to fakt że wina były w parach i zasugerowałem się drugim, które było kompletnie „inne” więc się zgubiłem. Natomiast z Bordeaux popłynąłem kompletnie… Chętnie poćwiczymy – świetny sprawdzian. Nie mamy jednak tylu bliskich znajomych znających się na temacie i chętnych do wzięcia udziału w takiej domowej grze aby otwarcie 6-8 butelek było możliwe – no i jedno z nas musiałoby być tym kompletującym etykiety i nie biorącym udziału w zabawie. Może Winicjatywa zorganizuje takie spotkania. Wpisowe XX PLN i degustujemy blind – z jednej strony dla doświadczenia a z drugiej trochę adrenaliny (innej niż w przepychankach komentarzowych) nikomu nie zaszkodzi:)