• Francja
• Champagne
• Krug

Krug Champagne Brut 2002: musująca Marianna

Marek Bieńczyk: Ale drzewo, w pierwszej chwili! Wojciech Bońkowski: Dębowe jak beczkowany biały burgund. M.B.: Aromatów trzeba się trochę doszukiwać, wciąga do środka, ale przez pierwszych parę metrów – pusty korytarz. Dopiero potem zaczynają się igrzyska. Więc nie padam tak od razu na kolana. W.B.: Nie jesteś zatem „krugistą”? M.B.: Za mało piłem Kruga, by dołączyć do tej sekty. Rocznikowego piję dopiero drugi raz, poprzednio Vintage 1996 w Gdańsku.  Był wielki, od razu mówię. Z Krugiem łączy mnie cztery, pięć skojarzeń. Artykuł Andrew Jefforda, który opowiada, jak to pokłócił się z Rémi Krugiem o brak odwagi w tworzeniu większej ilości szampanów z malutkich, pojedynczych parceli. Po drugie, owa bogata degustacja w Gdańsku, gdzie pękł nie tylko Krug 1996, ale też Krug Clos du Mesnil 1998, Salon, Cristal i Winston Churchill. U mnie wygrał wtedy Krug rocznikowy. Pamiętam też twoją opowieść o wybuchu gniewu Rémiego Kruga w restauracji. W.B.: W 2001 roku zaprosił mnie na obiad z zamiarem przekonania, że Krug pasuje do każdego jedzenia. Z chęcią przytakiwałem, gdy lali kolejne kieliszki do foie gras i turbota. Gwoździem demonstracji miał być ser brillat-savarin, lecz kelner przyniósł go na talerzu z malutką porcją sałaty z winegretem. Rémi Krug – choć bywał w tej restauracji kilka razy w tygodniu od 30 lat – wpadł w szał i publicznie zwymyślał kelnera, a potem menedżera. „Ser i ocet, to się nie mieści w głowie!!”.