Panie Marku,
z Niemiec nie kupuję, bo wyznaję zasadę, że im mniej pośredników tym lepiej – więc nie wiem, czy im można zwrócić, czy nie. Co do Bordeaux – zdarza mi się statystycznie 1 na 1000 butelek krokowych. Znacznie poniżej średnich statystyk i raczej biorę to na siebie, bo to naprawdę promil. Ale wina korkowe to zupełnie inny temat. Chodzi mi bardziej o przechowywanie. I tu wino nie musi być korkowe, tylko po prostu smakować nieadekwatnie do wieku, mieć wątłą strukturę. Dlatego pracuję tylko z dostawcami, którzy zgadzają się otworzyć „świętą oryginalną skrzynkę” i wysłać mi 1 butelkę do testu zanim kupię pozostałe 11.
Ten 1999 nie taki zowu młody. Proszę mi wierzyć, miesiąc złego przechowywania może dwudziestoletnie znisczyć. Nie całkiem owszem, ale jakiś czas temu próbowałem Sociando Mallet 2003, dwie butelki – ex chateu i „z półki” (dosłownie) polskiego importera. Różnica była kolosalna.
Jest wielu zachodnich sprzedawców, gdzie można okazyjnie kupić Bordeaux, ale mam z nimi ten problem, że odkupują np. wina z prywatnych kolekcji. Nie twierdzę, że zawsze są to wina źle przechowywane, ale ryzyko jest niepomiernie większe niż ex chateau.

Już w pierwszych trzech słowach Pańskiej odpowiedzi zawiera się niestety kardynalny błąd. Otóż, powiedzenie „Uderz w stół…” oznacza mniej więcej tyle: rzuć aninomowo sformułowany zarzut, a ci, którzy mają poczucie winy zaczną na niego odpowiadać.
Ten przypadek tu nie zachodzi. W tekście winicjatywy są wymienieni jasno dwaj importerzy, więc negatywne komentarze trudno odebrać inaczej niż jako wymierzone w nich. Warunek anonimowości upada.
Wiele było komentarzy na winicjatywie a propos marży, cen itd polskich importerów i nigdy się nie wypowiedziałem, bo właśnie uderzenie w stół mnie bezpośrednio nie dotyczyło. Ale teraz dotyczy, więc odpowiadam.
Kolejna sprawa, rozmawiamy o tym konkretnym winie, Leoville Barton 1999. Nie przeczę, że są importerzy i wina, gdzie Pana dictum, że Pan płaci połowę kwoty za granicą się stosuje. Ale proszę sprawdzić, czy w przyapdku tego konkretnego wina tak faktycznie jest. Jak wspomniałem, moja cena jest o ok 20% wyższa niż średnia na winesearcher. I zanim Pan zacznie argumentować, że to wstyd, że moja cena odstaje od najniżjszej na winesearcher, proszę poczytać o medianie cen, o wzrostach cen Bordeaux rok do roku (np. Ch. Kirwan +50% na przestrzenii 2014-2019). Jak ktoś kupił 10 lat temu dwa-trzy razy taniej niż ja płacę teraz – OK.
To, co jest irytujące Was, komentatorów, to to, że wydaje się Wam, że nami, importerami (aczkolwiek mówię tylko w swoim imieniu) kieruje przepastna i nienasysocna chciwość. A prawda jest taka, że ja chciałbym kupować tego Leovilla w takich cenach, żeby sprzedawać blisko ceny z winesearchera. Nie przeskoczę jednak faktu, że 1) prawdopodobnie inna skala niż sklepy zachodnie (więc inne rabaty przy zakupie), 2) często najlepsze ceny są za wina zwyczajnie przezcenione bo były u kogoś „półkownikami”, 3) ceny te wynikają ze starych cen zakupu sprzed kilku-10 lat, 4) wina często sa skupowane z prywatnych kolekcji, brak gwarancji warunków przechowywania.
Tak czy owak, proszę wziąć dowolny model samochodu używanego i zobaczyć rozziew cen. Nie wiem jak Pan, ale ja wolę wziąć z autoryzowanego komisu, dopłacić te 20-30%, i nie martwić się, że się rozleci przy pierwszej stłuczce.
Ad. „warszafka” – jestem z poza Warszawy, elit społecznych itd i nie spejclanie mnie boli to określenie, bo mnie po prostu nie dotyczy. Zazwyczaj jednak ludzie używający zwrotu „warszafka” zawierają w nim mieszankę zazdrości i nienawiści. Może Pańska denotacja jest inna, prywatna, jednak jak mawiał Wittgenstein „znaczenie pojęcia jest sposobem jego użycia” – a sposób użycia jest taki taki, że jest to obelga wobec „sztucznie wzbogaconych bananów z warszawskich dobrych domów” (BTW. zapraszam do dyskusji jak faktycznie funkcjonuje pojęcie „warszafki” – ciekawe semantycznie, choć może niekoniecznie na łamach winicjatywy).
Bardziej problemtyczne jest założenie, że klienci na takie wina to właśnie „warszafka” (tzn. zero wiedzy o winie, firmowy portfel). Ja osobiście takowych klientów nie mam. Ludzie płacą mi za dwie wartości dodane: a) pewność, że wina są w świetnej kondycji, że nie wydają pieniędzy na loterii, b) że mają dostęp do win, których ludzkie oczy nad Wisłą, a może i nad Garonną dawno nie widziały (choć to nie przypadek Leoville Barton ’99). Ex Chateau.

Z nudów przeglądam stare artykuły i przypomniało mi się, że potraktowałem Pana poważnie udzielając obszernego komentarza do Pana uwag, natomiast nie doczekałem się Pana odpowiedzi. Dlaczego tak się stało?