Z tamtych rejonów miałem okazję pić tylko Backhouse (Mielżyński) i, choć zupełnie inny niż burgund, dał się bez problemu rozróżnić jako pinot. Po prostu w tamtym przypadku wino nie zostało zabite przez „beczkę” (wióry). Miałem nawet ochotę kupić ze 2 butelki, ale wino zniknęło chyba na dobre. Cena 4x zł, absolutnie warto dopłacić w tym przypadku.

No ale za 40 parę złotych to już jest zupełnie inna rozmowa.

Witam, a do 50-70zł jakich kilka pierwszych z brzegu win by Pan polecił (białe i czerwone), które są łatwo dostępne?

I to w komentarzu pod artykułem, który do rangi kultowych podnosi Greyrocka, Valldo czy Alperdrinhę, a Cimarosę z Lidla ocenia co najwyżej przeciętnie. Gratuluję umiejętności czytania ze zrozumieniem.

Taki ponury żarcik? – można i tak to interpretować, ale obawiam się, że 99% czytających bierze to zupełnie poważnie :-(

Nie no, nie róbmy z czytelników Winicjatywy analfabetów. Tekst nie dość, że wyraźnie wyróżniony to jeszcze z zaznaczeniem „Jak czytamy w informacji prasowej:”.

Wojtku!
Oczywiście, to jest niezwykle ważne że market postanowił akcentować szczepy winorośli. Jest to bez wątpienia przełom wart nie tylko wzmianki, ale wręcz fanfar.
Tyle, że przy okazji, zgodnie z tradycją, robi z ludzi idiotów. A przynajmniej próbuje.
Obaj doskonale wiemy co to takiego winogrona z najlepszych parcel i jakie wina z nich powstają. Na pewno nie te.
Do tego dochodzi trochę korporacyjnego bełkotu: „…dążymy do uproszenia wizerunku wina w Polsce, co na obecnym etapie oczekiwań konsumentów, ma znaczenie strategiczne…” Czy to w ogóle coś znaczy???
Z wyżej wymienionych powodów uważam nadal, że opublikowanie tego czegoś (tak-tak, wydzielonego z reszty tekstu) uchybia godności i zacności nazwiska.

Panie Sławomirze, ja wiem, że Pan jako przedstawiciel importera musi walczyć z dyskontami. Ale sądzę, że w dużej mierze nie celujecie w ten sam target. Nie widzę więc sensu takiego spinania się. Wręcz przeciwnie – uważam, że dobra dostępność całkiem przyzwoitego wina masowego może Panu się w przyszłości przysłużyć, bo w jakiś tam sposób ta dostępność edukuje konsumentów, którzy może kiedyś kupią importowane przez Pana produkty. Swoją zaś drogą, czy importerzy też nie robią z ludzi idiotów, sprzedając wina ze 100% narzutami?

Panie Sebastianie!
Primo: nie muszę – robię to z przyjemnością, traktując to jako działalność społeczną. Bo słusznie Pan zauważył, że to zupełnie nie mój target.
Podobnie jak i Pan uważam, że dobra dobra dostępność całkiem przyzwoitego wina to dobra rzecz. Tyle że – w mojej subiektywnej opinii – markety nie dostarczają wina całkiem przyzwoitego, tylko badziewie. Będę naprawdę zachwycony gdy markety w RP będą oferowały tej samej jakości wina co w GB, w tych samych niskich cenach. Jak dla mnie nie muszą się nawet wysilać na posiadanie swoich kupców – niech po prostu dokładnie kopiują listę win z półek brytyjskiego tesco, czy czegośtam innego.
Czy importerzy robią z ludzi idiotów oferując wino ze stuprocentowym narzutem? Nie wiem, ale nasuwają się dwie możliwe odpowiedzi.
Pierwsza jest taka, że rynek jest mądrzejszy zarówno ode mnie, od Pana, a nawet od Red. Bońkowskiego. I skoro wina w takich (kosmicznych) cenach się sprzedają, to tak właśnie powinno być.
Druga możliwa odpowiedź – bliższa moim poglądom i strategii – jest taka, że narzut teoretyczny nie powinien przekraczać 60%, zaś rzeczywisty 40%. I zdaje się, że rynek idzie od paru lat konsekwentnie właśnie w tę stronę.

Mam dziwne jednakowoż wrażenie, że na tle tego, co oferują hipermarkety, to czasowe oferty dyskontów naprawdę się wyróżniają. Może więc raczej niech polskie Tesco naśladuje Tesco w UK, a polski Auchan – Auchana we Francji. A dyskonty, mając zmienną ofertę, niech od czasu do czasu wrzucą codzienne wino za 15-18 zł, którego w żadnym sklepie specjalistycznym się nie uświadczy w tej cenie.

Gdybyś choćby oglądał półki marketów z taką intensywnością, z jaką o nich piszesz, to wiedziałbyś, że Tesco oferuje w Polsce te same wina co w Anglii (tyle że w mniejszym wyborze), Marks & Spencer dokładnie „skopiował listę win z półek” w UK,
Leclerc ma na półce dokładnie te same etykiety co we Francji (często przywozi je hurtem po zmianie asortymentu w ojczyźnie), Lidl takie same jak w Niemczech i np. w Rumunii, a Biedronka te same wina co jej spółka-matka w Portugalii, i to często wręcz taniej.

Z oglądania półek marketów po pewnym czasie się wyrasta, Wojtku, i nie ma powodu by wracać do tej smutnej praktyki.
Niemniej jednak nie sposób pominąć milczeniem Twojej wypowiedzi, bo (jak zwykle?) jest z lekka naciągnięta, by podeprzeć tezę.
Zatem lekkie sprostowanie, choć na bazie tylko tych marketów, które w krajach pochodzenia miałem okazję odwiedzić, czyli Tesco/UK, i Leclerc/FR.
Otóż jest zupełnie możliwe, że jakaś część bądź nawet i wszystkie etykiety występujące w polskich marketach tych sieci stoją również w ich brytyjskich/francuskich odpowiednikach.
Jest tylko jedna, subtelna różnica. Tam koło ściany z winem idzie się dość długo, u nas zaś jest to niewielki stand. Za różnicą w długości półek idzie też różnica w jakości asortymentu. Do dziś wspominam pierwszą w życiu świadomie kupioną butelkę burgunda z górnej półki. Nabytą w Leclerc, oczywiście. I nie była to jedyna zakurzona i zapomniana flaszka – burgundów była dłuuuga półka do wyboru…
Jakoś jednak po dziś dzień w naszych Leclerc takiego wyboru nie widzę, i zapewne w tym życiu nie zobaczę.
Rzecz z brytyjskim Tesco ma się w miarę podobnie. Sama linia „tesco finest” to 97 etykiet (stan na dzisiaj). Przysłać zdjęcie z mojego lokalnego Tesco, by unaocznić różnicę, czy też przyjmiesz na wiarę, że jest to różnica dramatyczna?
Czytelnikom pragnącym zerknąć na bieżącą ofertę „tesco wine by case” polecam poniższy link:
http://www.tesco.com/wine/product/buylist/default.aspx?No=0&name=Tesco%20Finest%20Wines

Co do M&S nie będę polemizował, bo bywam sporadycznie.
Co zaś do Biedhronki…hm… O czym Ty mówisz? Jakie ma w tym wypadku znaczenie, czy jej półka jest czy nie jest podobna do półki jej odpowiednika w Portugalii, skoro ma 4 metry długości i zawiera jakieś 20 win w ofercie, uzupełnianych o comiesięczne chaotyczne wrzuty?

Pisałeś wcześniej „Będę naprawdę zachwycony gdy markety w RP będą oferowały tej samej jakości wina co w GB, w tych samych niskich cenach.”

Tesco w Polsce oferuje wina tej samej jakości co w UK – są to dokładnie te same wina (tyle że jest ich mniej). I w Polsce kosztują mniej niż w UK. To samo w Marks & Spencer.

Leclerc w Polsce oferuje wina tej samej jakości co we Francji (tyle że mniej indeksów) – gdybyś tam zajrzał, to zobaczyłbyś burgundy po 100 zł, Chateaneuf du Pape i klasyfikowane Bordeaux.
Przepraszam Sławku, ale po prostu wypowiadasz się o asortymentach które znasz słabo.

Widzę, że chyba jednak nie ma innej metody.
Wpadnę przy jakiejś okazji do najbliższego Tesco/Leclerc i zrobię fotki, specjalnie dla Ciebie.
Może zrozumiesz różnicę. A może dalej będziesz upierał się przy swoim.

No, i już znalazła się okazja. Trzeba było pojechać po córkę do szkoły, więc zmarnowałem 20 minut by wpaść do Tesco.
Efekt? Wprost cudowny wybór win na półkach, będę zmuszony przyznać Wojtkowi rację, gdy pisał: „Tesco w Polsce oferuje wina tej samej jakości co w UK – są to dokładnie te same wina (tyle że jest ich mniej). I w Polsce kosztują mniej niż w UK.”
Ale koniec żarcików, przejdźmy do rzeczy.

Na półkach było wszystko o czym prawdziwy winoman mógłby zamarzyć: fresco, elsol, frontera, antares, bikaver za 10plnów, no i oczywiście nieśmiertelne carlorossi. Wszystkie przeboje polskiej sceny w jednym miejscu. Wina powyżej 30pln policzysz na palcach (bez użycia nóg!), powyżej 50pln ilość pozycji miażdżąca: 0 (słownie: ZERO).
Najdroższa pozycja na półce? – carlorossi, naturlich! 40plnów za półtoralitrowy bukłak.
I jak? „Są to dokładnie te same wina” co w Tesco w UK? Być może tak, tylko tam stoją w dziale chemii gospodarczej.

Tak więc, Wojtku, podtrzymuję to, co z którejś z moich poprzednich wypowiedzi zechciałeś zacytować: „Będę naprawdę zachwycony gdy markety w RP będą oferowały tej samej jakości wina co w GB, w tych samych niskich cenach.”

A jak ze słynnymi brytyjskimi własnymi etykietami? Naliczyłem całe 3! Oczywiście z najtańszej linii „tesco simply”. Oszałamiające bogactwo!
Tak że tezę iż „Tesco w Polsce oferuje wina tej samej jakości co w UK” można sobie w buty włożyć.

Tak wygląda polski rynek marketowy, i w niczym nie przypomina on brytyjskiego.
Przepraszam Wojtku, „ale po prostu wypowiadasz się o asortymentach które znasz słabo.” Rzeczywistość rynkową możesz obejrzeć sobie na załączonym zdjęciu.

Dla zainteresowanych fotka z wizyty. Jakby co – jest ich więcej ;-)

Dzieki za fotke ,jest tam swietny portugalski PAXIS dotychczas dostepny tylko w sklepach;specjalistycznych”za cene grubo ponad 30pln:)

W świetle ostatnich wydarzeń… Jak go Pan już kupi, proszę o notkę z prostą informacją: czy zawartość butelki była taka sama jak ta, którą zna Pan z pozamarketowych zakupów…

Cena ok ,po zakupie podziele sie info o zawartosci:)

Zapoznałem się z całą ofertą brytyjskiego TESCO w asortymencie win białych i powiewm jedno. Mnie ta oferta nie rzuciła na kolana. :-(

Obecność win z obszaru geograficznego który mnie najbardziej interesuje, a który do 1918 r. stanowił jedno państwo zwane C.K. Monarchia jest ledwie śladowa (tak wiem, zaraz usłyszę głosy o zachodnioeuropejskiej perspektywie brytyjczyków, ale mnie ta perspektywa nic nie obchodzi).

Jest to tym bardziej dla mnie rozczarowujące, gdyż wielokrotnie można było przeczytać na Winicjatywie jakim to niezwykle szerokim wyborem cieszy się brytyjski konsument i tego mu nieco zazdrościłem. Dzisiaj widzę, że absolutnie nie mam czego zazdrościć, przynajmniej jeżeli chodzi o sieć TESCO.

Panie Grzegorzu!
Z całym należnym szacunkiem, ale 1300 etykiet to nie jest uboga oferta. A że nie są tak skrzywieni jak my w stronę MittelEuropy… cóż, taki kraj…

Wojtku, proszę po raz kolejny o nie rozciąganie oferty jednego sklepu Leclerka w Warszawie na całą sieć w kraju – szkoda kosztów paliwa czytelników, którzy po takiej informacji skuszą się na wizytę w owych marketach :).

Ale w Gdańsku w Leclercu wybór win jest duży, z każdej półki cenowej. Powiedziałbym, że największy ze wszystkich sklepów, jeśli chodzi o wina francuskie.

O, to mamy już dwa :). W Poznaniu oferta Leclerka jest słabsza niż Żabki, Małpki albo Biedronki. Naprawdę.

Kupiłem dzisiaj TG w Lidlu i złożyłem zamówienie w 101 win, a na osłodę kosztów przesyłki dorzuciłem sobie Rosso di Valtellina. Szykuje się test :).

Bardzom ciekaw efektu porównania.

Muszę Pana zmartwić… Jak dla mnie to jest to samo wino.

To czyni zdarzenie jeszcze bardziej zagmatwanym. Mógłbym nawet napisać, że sam już nie wiem co o tym myśleć. Na szczęście problem już jest rozwiązany, więc nie muszę o tym myśleć ;-)

Panie Radku, niech Pan napisze czy wino jest smaczne? Dużo bikavera w bikaverze?

Szkoda, że jakiś szerszy panel nie zrobił porównania.

Niestety, zdecydowanie za mało bikaverów w życiu wypiłem, żebv się odnosić do tego, czy to dobry bikaver, ale pozostając w ofercie Lidla, uważam, podobnie jak WB, że Ferenc Toth Bikaver jest nieco lepszym winem.
Mnie przeszkadzała nieco zbyt wysoka kwasowość.

No tak, ale skoro ileśtamdziesiąt procent rynku win to markety (dyskonty), to i proporcjonalnie liczba recenzji dotyczy win z tych marketów, a i tak myślę, że jest tutaj całkiem spora ilość recenzji (artykułów) dot. win ambitniejszych – pewnie znacznie większa niż wynikałoby to z ww. proporcji rynkowych.

Zastanawia mnie bezustannie, czy ktokolwiek robił jakiekolwiek kalkulacje w temacie rentowności prowadzenia w Polsce serwisów jedynie ambitnych, bez zewnętrznego finansowania. Marzenia o pisaniu jedynie o winach dobrych, od mikroimporterów, lub wręcz bez importerów są fajne. Zadowolibyłyby sporą garstkę winofili. Ale kto za to zapłaci i pokryje koszta egzystencji? Temat jest maskymalnie wtórny, niezależnie od branży.

Na pewno może być dostatecznie rentowne bez wydawania biedronkowych gazetek. Zewnętrzne finansowanie nie zawsze musi być złe o ile nie jest to opłacanie własnych recenzji.

Cytuję: „Marzenia o pisaniu…, lub wręcz bez importerów są fajne. Zadowolibyłyby sporą garstkę winofili.” Koniec cytatu.

Odnośnie pierwszego zdania. Pisanie o winach bez importerów byłoby nie tylko fajne, ale i niezwykle praktyczne. Jakaś część ludzi pijących wino kupuje je nie tylko w Polsce, ale jeździ też po świecie gdzie odwiedza miejsca i regiony w jakich to wino powstaje. Będąc tam warto by było wiedzieć jakie wina najlepiej kupić. Mi bardzo brakuje większej ilości artykułów o tym traktujących.

Co do zdania drugiego. Nie uważam się za winofila (jak również za żadnego innego: fila) a jedynie za kogoś kto po prostu wino lubi, zwłaszcza te które z jakiś powodów jest dla niego ważne. Mimo to takie pisanie bardzo by mnie zadowoliło. :)

Winofil to osoba lubiąca wino ;-)

Tłumacząc wprost pewnie tak, ale… mimo, że lubię piosenki, różne inne dźwięki, to nigdy nie nazwałbym się audiofilem. :-)

Panie Robercie moja odpowiedz(z przymruzeniem oka)byla skierowana do pana Jacka .Na litosc Boska kto tu pisze ,ze pan Wojtek bierze od kogokolwiek jakas forse.Prosze o niedorabianie jakis dziwnych wyimaginowanych teorii.Co do Lidla,biedronki,Tesco itp,itd z cala pewnoscia mozna znalezc bardzo dobre wina w uczciwych cenach.

To jest arcyciekawa myśl, Robercie, warta rozwinięcia…
Może jakaś korporacja powinna nam płacić wierszówkę? Już za sam fakt, że rozmawiamy o jej winach należy się jakaś rekompensata ;-)

A ja myślę panie Robercie, że pan Wojciech adwokata nie potrzebuje, bo sam sobie dobrze daje radę. Poza tym nikt tu nie zarzuca, że jak pan pisze „wziął forsę” i w domysle dobrze zrecenzował cimarosę. Mowa była, że winicjatywa współpracuje z Lidlem i rzutuje to na recenzowanie win. Przecież wsółpraca nie jest czymś nagannym, a winicjatywa to przedsięwzięcie biznesowe. Oby nie wpływało to na bezstronność ocen (z tym, często jest trudno). Ja niestety też mam wrażenie, że winicjatywa ma z tym problem. Określiłbym to tak. Dla Lidla winicjatywa jest jak kochająca matka, a dla Biedronki jak surowy ojciec :-)

Za to jestem wielce zdizwiony tym, że pan chce brać pieniadze od Lidla i zachwalać ich wina „w Sieci”. Prosze spojrzeć jaki tekst popełnił Blurppp. Od niego to skopiowałem:

„Dokument o nazwie Kodeks Etyki Dziennikarskiej w rozdziale piątym w punkcie osiemnastym mówi wprost:

Dziennikarzowi nie wolno zajmować się akwizycją oraz brać udział w reklamie i public relations – wyjątkiem mogą być jedynie akcje społeczne i charytatywne; materiały redakcyjne muszą być czytelnie oddzielone od materiałów reklamowych i promocyjnych.

A potem jeszcze dodaje w punkcie dziewiętnastym tego samego rozdziału:

Wysoce naganna jest kryptoreklama i zatajanie informacji dla własnych korzyści.”

Następnym razem, gdy zechcę zażąrtować wyjaśnię Panu oddzielnie, że to sarkazm, którego nie należy brać dosłownie.

Pan Jacek i ja musielibysmy panu wytlumaczyc dokladnie to samo.

Jasne, „Jacek” z pewnością żartował. EOT

Właśnie to sugeruję. Tibor Gal vs. Cimarosa – tutaj można się spierać. Ja bym pewnie wybrał Tibora Gala, bo wolę nadmierną kwasowość od tego przegięcia z beczką, ale oba wina są „z błędem”.
Jeśli chodzi o zestawienie powyżej, bez zastanowienia wybieram Węgry. Może wynika to z faktu, że sporo mniej w życiu wypiłem win i zdecydowanie nie odpowiada mi stylistyka Cimarosy.

Aha, czyli „oceniliśmy” to taka figura retoryczna :).

Poniekąd. Akurat nie piłem tych win, które były wspomniane.

Jeśli nie żal Panu tych 25 zł, proszę spróbować tego pinota i zrobić porównanie :).

Obrażać się na frankovkę za to, że jest frankovką – niesłychane! Ma być kwaśno i rustykalnie – taki styl.

To proszę spróbować tego Nyoclasa.

Próbowałem. Oddawało charakter szczepu. Sprawdziło się w towarzystwie jedzenia. Czego chcieć więcej od taniego wina?

Tego że nie będzie smakowało jak pęczek zieleniny.

Nadal upieram się, że nie było to złe wino i bynajmniej nie smakowało pęczkiem zieleniny. Zostańmy przy swoich zdaniach.