Hm, bez przesady – na tym przykładzie mamy rozpiętość 11.5%-13% ze sporym prawdopodobieństwem, że >14% to czeski błąd. Wtedy ta rozpiętość furrory nie robi. 

Jak mi wpadnie w ręce 2011, to dokomentuję – nie wiem czy na półkach u nas już leży ten rocznik, czy jeszcze ’10. :)

EDIT: Właściwie… czemu nie uważamy zdjęcia z artykułu, gdzie widnieje 13%, za wiążącego? ;-)

Demeter trochę odpuścił z oprocentowaniem, i zapewne wie dlaczego. W tym wypadku bardziej ufałbym jego osądowi niż swojemu ;-)
Wytrawne furminty Szepsego są dla mnie trudne do skomentowania, bo nie podzielam powszechnych zachwytów nad tymi winami, mimo szacunku do samego człowieka. Procenty bym mu jeszcze nawet wybaczył, burgundii w butelce już nie potrafię… Arvayowi zdarzało się przeginać z oprocentowaniem jeszcze w czasach kasyna, teraz nie ma się chyba czego czepiać – poza tym, że idzie w stronę „prorynkową”…
Słusznie piszesz, że furmint „wytrzyma” 14%. Tylko po co ma cokolwiek „wytrzymywać”, skoro lepszy jest około 12%?
Nie widzę sensu ani uzasadnienia; odpowiednią dojrzałość osiąga przecież już przy niższym cukrze…

„odpowiednią dojrzałość osiąga przecież już przy niższym cukrze…” Raz się osiąga, raz nie. Ceną za niższy alk. bywa gryzący ostry kwas, tak jak np. w wielu Furmintach 2008, m.in. niedawno próbowany Karadi-Berger. Nie wiem czy odpowiednia harmonia nie jest właśnie gdzie przy 14%. 
Notabene w życiu nie piłem dobrego Furminta z Somló z 12%. Najlepsze mają właśnie ok. 14%.

 W przypadku Somlo – nie mam zastrzeżeń do wyższych poziomów alkoholu. Widocznie cięższe wina „z bazaltu” najwyraźniej tego właśnie wymagają.
Z furmintami-tokajami rzecz ma się – w moim odbiorze – nieco inaczej. To nie najcięższe, najekstraktywniejsze czy „najprocentowsze” wina są tymi najlepszymi. Wręcz przeciwnie – ci winiarze, którzy w pogoni za masą, materią itp. zapędzili się za daleko, zwyczajnie chybili celu. Jak dla mnie punkt równowagi w tokajach leży sporo niżej niż w furmintach z Somlo. Ale to tylko „jak dla mnie”… Jeśli komuś wola, niech pije te 15-procentowe. Niech się tylko nie dziwi, że sięgam po drugą butelkę, gdy on nie może dopić drugiego kieliszka.