ach ten Le Mesnil… Wojtku, absolutnie się z Tobą zgadzam, rewelacyjny stosunek ceny do jakości (oczywiście w kategorii Szampan)

[…] z tej prezentacji napisałem już skrótowo i z punktu widzenia niezakręconego konsumenta na Winicjatywie. Najlepszym winem Bollingera przy tej okazji okazał się rocznikowy Grande Année 2002, wspaniale […]

Bollinger to tez mój ulubiony szampan, mam na myśli kategorie NV ale zupełnie się z Panem zgadzam co do cen w Polsce, są absurdalne. Na zachodzie Bollinger jest 10 euro droższy od Moet czy innych popularnych, można kupić za 35-40 euro i to w każdym kraju Europy Zachodniej, tak więc nie ma absolutnie żadnych przesłanek aby u nas kosztował 3 stówy. No chyba że ktoś ma 30% rabatu w Centrum Wina. Ja jako „zwykły” klient mam chyba u nich 10%, może ich standardowa cena to jest „łapanie jelenia” ??
Piłem w 2003 roku RD 1990, kupiony nota bene w Warszawie za 460 zł (!!) ale mnie rozczarował (zbyt kwaśny i ostry), może miałem zbyt wielkie oczekiwania? ;-))
A co do tego co Pan woli za połowę ceny to można tak też z winami czerwonymi i dojdzie się do poziomu powiedzmy 40 zł. Tak więc nie ma sensu porównywać co się woli za połowe ceny. Franciacorta rzeczywiście jest bardzo dobra ale jeszcze nie piłem takiej, która chociaż przypominałaby styl Bollingera więc jak ktoś lubi tego szampana to nie ma wyboru.

Wojciech, cieszę się, że tak dobrze oceniasz Franciacortę Brut od Il Mosnel, która w Enotece kosztuje tylko 69 zł czyli 23% ceny szampana Bollinger:).

Zgadzam się z Tobą, że „90% pijących wino nie rozpozna różnicy”. Szczerze mówiąc ja sam bym nie rozpoznał pijąc oba wina w ciemno. 

Pytanie ile powinniśmy płacić dodatkowo za brand name (etykietę) plus za subtelną, niedostrzegalną dla większości winopijców, różnicę w jakości wina? 

Produkty intensywnie reklamowane w mediach w oczywisty sposób muszą mieć dużą wyższą cenę, która musi pokryć koszty tej reklamy. Kiedyś czytałem, że 3/4 ceny proszku do pranie idzie na pokrycie kosztów agresywnej reklamy (głównie telewizyjnej). Gdyby nie było tej reklamy cena proszku mogłaby być 4 razy (sic!) niższa. Zakładając oczywiście, że producent zadowoli się takim samym zyskiem.

Dlatego płacąc za Bollingera musimy niestety „przy okazji” opłacić koszty kampanii reklamowej w filmach z Jamesem Bondem…

No więc moje 3 grosze.
 
Rozumiem, że są tu też handlowcy, tak? To powinni rozumieć, że w prawie każdej branży dotyczącej dóbr konsumpcyjnych jest coś co służy jako kategoria premium, szeroko rozumiana. Ot takie zamiłowanie rodzaju ludzkiego do „luksusu”, cokolwiek by to słowo nie znaczyło. Niezależnie, czy mówimy o piwie,  winie, kosmetykach, ciuchach, samochodach, stołkach itd. Szampan jest sam w sobie dobrem postrzeganym jako luksusowe. A Bollinger jest postrzegany jako bardziej luksusowy niż większość innych. I to ma odzwierciedlenie w cenie. Plus oczywiście odpowiednia reklama produktu (ale w tej konkurencji walka jest tak samo zażarta jak w innych dyscyplinach — w Bondach przecież Dom Perignon też był „lokowany”, zwykły brut M&C też się chyba pojawił raz, czy dwa razy). Tak, płaci się za markę. Ale nie przypadkiem jest, że „marka” też ma swoją wartość.  Wtedy ma się w miarę sporą pewność co się otrzymuje za swoje pieniądze. Można oczywiście ją zdewaluować i mieć np. Barolo za 30 zł, co nie? Tylko co wtedy? Klops.
 
Duże firmy mają z reguły ranking swoich marek, co też niekoniecznie odpowiada różnicy w jakości. Np. Mercier jest marką niżej lokowaną niż M&C, choć nie wiem, czy ich podstawowe produkty aż tak się różnią. Ale ich „target” jest nieco inny.
 
Zresztą proponuję zrobić test na własnych żonach (partnerkach, dziewczynach itd.) i kupić im na imieniny zamiast perfum od Chanel czy Estee Lauder  coś zupełnie nieznanego za 23 % ceny tych markowych. Zapewne 90% z nich nie wyczuje różnicy w zapachu, za to może zastanawiać się nad różnicą w uczuciach, jakim darzyliście je wcześniej :)  10 % może jeszcze wyczuć różnicę i jeśli nie jest to różnica na pluus, to potem gorsza może być tylko jakaś plaga egipska :) Tak działa magia „luksusu”. Zresztą nawet czytając Wojtku na Twoim blogu dalszą część tekstu o Bollingerze, widać że działa ona nawet w jakiś stopniu na Ciebie. Oczywiście, w tym przypadku „luksusem” nie jest cena, tylko dostępność. Miałeś możliwość degustowania czegoś, co nie jest dostępne zwykłym śmiertelnikom nawet tym z baardzo grubo wypchanymi portfelami. 
 
Franciacorta Brut od Il Mosnel jest zapewne świetna. Wierzę, choć nie piłem. Nie piłem również Brut Special Cuvée Bollingera. Natomiast wiem na pewno, że gdyby zrobić ankietę nawet nie wśród naszych Rodakuuff, a wśród innych, losowo wybranych  Europejczykuuff, to większość z nich nie słyszałoby nigdy o tej Franciacorcie czy Le Mesnil, a znałoby Bollingera. Nawet z filmów o Bondzie. 
 
A jeszcze jedno. Te same produkty mają często różne ceny w różnych sklepach. Ten podstawowy Bollinger kosztuje w alewino* 219 zł. Też dużo, ale jak widać sporo taniej niż gdzie indziej. Klient też powinien być świadomy.
 
* Disclaimer. Nie mam nic wspólnego z tą firmą. Nic też od nich nie qpowałem  

[…] Centrum Wina przedstawiciela domu szampańskiego Bolllinger (pisał o niej Wojciech Bońkowski, tutaj na nie, bo drogo, i tutaj na tak, bo jednak bardzo smacznie), zakończona degustacją słynnego szampana […]