• Portugalia
• Vinho Verde
• Minho
• Alvarinho
• Anselmo Mendes
• Soalheiro

Gdy krzesło parzy w tyłek

Nie wyobrażam sobie popołudnia upalnego tak, że krzesło parzy tyłek, bez kieliszka zmrożonego verde – wina o lekkości bytu odwrotnie proporcjonalnej do ciężaru rozgrzanego miejskiego powietrza. Jego sezonowej użyteczności zaprzeczyć nie sposób. Chociaż z reguły vinho verde nie jest zbyt skomplikowane, to jego spójny styl wychodzi naprzeciw oczekiwaniom konsumenta, który po „zielonym winie” spodziewa się przede wszystkim orzeźwienia, lekkości i przyjemnego fizzu. Portugalia nie ma mocniejszej i lepiej komunikowanej marki. Tym niemniej powstają w regionie Minho również wina poważne – nasycone, aromatyczne, rasowe, niepozbawione swoistego ciężaru. Odpowiada za nie głównie szczep alvarinho, którego niekwestionowanym królem jest Anselmo Mendes, nazywany przez winiarską brać Mr. Alvarinho właśnie. Głodny eksperymentów, działający bardzo świadomie, Mendes testuje alvarinho na wszelkie możliwe sposoby: poddaje je dłuższej maceracji, fermentuje i dojrzewa w dębie, robi wina z pojedynczych parceli… Efektem są odmienne twarze alvarinho z subregionu Monção e Melgaço – niekiedy lekkie, smakujące brzoskwinią, morelą i ziołami, niekiedy zaś tłustawe, leżące stylistycznie w przestrzeni między rieslingiem a viognier, dopraszające się jedzenia i chwili refleksji. Tylko czekać, aż przebiją się inne wina jednoodmianowe na przykład z avesso, a mina zrzednie tym, którzy dziś podnoszą argumenty o przeciętności tutejszych odmian.