Pierwszy raz miałem okazję uczestniczyć w Święcie wina w Janowcu (mimo że to moje rodzinne okolice ;-) ), wcześniej jakoś się nie składało. Ze względu na obiecujący rocznik 2015 wiele sobie po tym wydarzeniu obiecywałem.
Rzeczywistość okazała się jednak nie do końca taka na jaką liczyłem. Spróbowałem 15 win z czego 2 różowe wytrawne, 1 białe półsłodkie i 12 białych wytrawnych lub półwytrawnych. Zaskoczyła mnie ogólnie duża liczba win półwytrawnych lub półsłodkich wiele było też szaptalizowanych. Myślałem, że w tak gorącym roczniku jak 2015 winiarze nie będą mieli potrzeby równoważyć wysokiej kwasowości cukrem resztkowym ani tym bardziej dodawać cukru do moszczu aby przeprowadzić fermentację alkoholową.
Wiele win było jeszcze zupełnie nieułożonych, bez charakteru, pojawiały się nieczyste aromaty, kwasowość momentami była zbyt octowa, a nie cytrusowa. Na wielki plus wszystkim spróbowanym winom zapisuję to, że żadne z nich nie miało intensywnych landrynkowych aromatów coś czego w winie najbardziej nie lubię.
Wiele win mi jednak autentycznie smakowało. W kategorii drużynowej moim zdecydowanym zwycięzcą okazała się Winnica Modła. Natomiast pierwsza trójka win to:
1. Winnica Modła, zweigelt różowe wytrawne 2015;
2. Małe Dobre, hibernal półwytrawne (beczka akacjowa) 2013;
3. Winnica Modła, solaris półwytrawne 2015.
Były też niestety rozczarowania. W kategorii drużynowej moim największym rozczarowaniem została Winnica Solaris. Spróbowałem 3 wina. Solaris i johanniter były dla mnie bez wyrazu i nieczyste, natomiast riesling ( nie znajduję innego określenia) dziwny, nie znalazłem w nim w ogóle rieslinga (mimo, że wypiłem ich naprawdę sporo z różnych europejskich krajów).
Dużym zaskoczeniem też, była dla mnie niewielka ilość wystawców na czele z największą winnicą MPW Dom Bliskowice.

Ha! Też (mimo, że dość przypadkowo) byłem. I nawet mignął mi p. Bońkowski przy stoisku Winnicy Solaris i p. Mazurka było widać :).
Popijam właśnie różowego zweigelta z Winnicy Modła – próbowałem tylko 5 win (kierowca…) i to było dla mnie zdecydowanie najlepsze, chociaż całkiem mi podeszło białe z Winnicy Maja (zdaje się Siberal, nie było wymienione w karnecie). Czerwone, niestety, słabiutko… Czekam, aż polscy winiarze nie zrozumieją, że rzeźbienie w regencie i rondo nie ma sensu. Chociaż 100% zweigelt też mnie nie urzekł.

Uwagi winiarza-amatora z ponad dwudziestoletnią praktyką, od dziesięciu lat próbującego okiełznać i skomercjalizować swoje hobby (w Polsce).
1. PIWI vs. v.vinifera:
O przewadze jednych nad drugimi wszyscy prawie wszystko wiedzą. Osobiście uważam, że tzw. ojcowie założyciele polskiego winiarstwa, lansujący swego czasu odmiany alternatywne dla vv, uchronili obecnych producentów przed wysoce prawdopodobnym ryzykiem fiaska na starcie. Książki, szkolenia i praktyka w obcej winnicy nie zastąpią samodzielnie zrobionego pierwszego wina z leona i skażenia go pierwszej klasy brettem. Lepsze to i mniej bolesne niż taka sama przygoda z PN.
Pamiętajmy też, że to ciągle mniej niż początek. Polskie wino z vinifer to ostatnie dwa-trzy lata (nie liczę prób i produkcji drobnobutelkowej), większe nasadzenia liczą kilka lat. Nie było w tym czasie mroźnej zimy i większej inwazji chorób grzybowych. Czym innym jest uprawa CS na 10 arowej działce a czym innym kilkuhektarowa plantacja. W Polsce nie funkcjonuje system sprawnie działającego ubezpieczenia winnicy od klęsk żywiołowych. Winiarz ryzykuje plonem nie tylko z jednego sezonu (w przypadku wiosennych przymrozków), ale utratą dorobku kilku lat w przypadku wystąpienia typowej „polskiej zimy”. A statystyka jest nieubłagana…
Jeśli dobrze zrobione polskie wino z właściwie dobranej i prowadzonej odmiany PIWI potraktujemy nie jak napój kontemplacyjny a dodatek do polskiej kuchni – cokolwiek to znaczy – wówczas okazać się może, że sprawdzi się w tej roli lepiej niż średniej klasy vv w cenie do 35 zł. Warunek: dobra hybryda i rzetelna winiarska robota.
2. Stereotyp „dobrego rocznika”
Konsumenci, degustatorzy i często wybitni recenzenci oceniają rok jako winiarsko dobry i budują swoje oczekiwania na podstawie dwóch najbardziej spektakularnych parametrów: nasłonecznienie i wielkość opadów. Czyli, jeśli dużo słońca i mało deszczu, to rok jest dobry (w/g tych kryteriów światowe centrum produkcji wina należałoby ulokować w północnej Afryce), tak jak za dobry został uznany 2015. Tymczasem ekstremalna susza przez większą część aktywnej wegetacji oraz nadoperatywność słoneczna w lipcu i pierwszej połowie sierpnia wydała owoce, z którymi nie tylko polscy winiarze mieli problemy. Jak wiadomo, w winogronach przerobowych nie tylko o cukier chodzi. Stres, jaki doświadczyły winnice europejskie w 2015 roku, dobitnie pokazuje, że w tej uprawie, jak w żadnej innej, liczy się balans i optymalność. Oznacza to wilgotną wiosnę, ciepłe, ale nie upalne lato i suchą, słoneczną jesień. Ktoś, kto był w winnicy przy temperaturze powyżej 25 C wie, o czym myślę: rośliny wyglądają jak pacjenci w OIOM-ie. A tak było przez wiele dni w zdemolowanym suszą 2015.
Wysoki cukier resztkowy, niska kwasowość, brak struktury, to efekt rocznika 2015 w kategorii win białych. Prawie nie ma młodych, rześkich czerwonych. Możliwe, że za rok-dwa wyłonią się z piwnic ciekawe czerwone butelki z 15.
Z drugiej strony, o czym wspominał gdzieś Redaktor WB, wielce możliwym jest, że wina białe z 2015, teraz z mocno odstającym cukrem, potrzebują czasu. A kto powiedział, że półwytrawne nie może być smaczne i stać się ikoną rocznika? Alternatywa jest prosta: białe z 12% i cukrem resztkowym lub wytrawne i 14%. Reszta to czysta chemia i chilijska powtarzalność.
3. Cena:
Czy polskie wino jest przeszacowane? To się okaże, jak powstanie rynek polskiego wina. Na razie to jest ciekawostka, takie strusie jajo z Mazowsza. Biorąc pod uwagę tylko skalę produkcji, nie spodziewałbym się spadku cen w detalu poniżej 35 zł. Myślę tu o rzetelnie zrobionym winie: technologicznie poprawnym, indywidualnym produkcie opartym w znacznej części na manufakturze i WŁASNYCH ZBIORACH. Jak wygląda w praktyce ścieżka: winiarnia-hurt-detal/gastronomia, ilustrują komentarze do piątkowego artykułu w Winicjatywie (Dyletanci).
Reasumując:
zgadzam się z Redaktorem, że niektóre PIWI to ewidentnie odmiany bez przyszłości. Spełniły swoją edukacyjną rolę i odchodzą w niebyt. Część hybryd, z dużym udziałem genów vv, daje ciekawe wina i warto nad nimi pracować. A vv? Musi być w portfolio szanującego się winiarza. Ale sensownie dobrane do siedliska i skrojone na możliwości producenta. A to wszystko pod warunkiem dalszego, dynamicznego rozwoju polskiej energetyki opartej na węglu.

Jestem daleki od mówienia innym jak mają zarabiać pieniądze. Bo winiarze muszą je zarabiać, chcąc się rozwijać. Każdy będzie to robił, jak uważa za stosowne. Najłatwiej jest zarządzać cudzym biznesem.
W kontekście zaś hybryda czy vv, to powiem tak – liczy się tylko jedno – jakość wina. Moje dotychczasowe doświadczenia z hybrydami nie były udane, ale czy to znaczy, że nie powinno ich się uprawiać i robić z nich wina ? Ostatnio piłem rondo 2014 ze Wzgórz Trzebnickich (na 5 lat do piwnicy)i z kadzi regenta 2015 (jeszcze większe zaskoczenie) – daj mi Panie Boże takich win czerwonych z Polski więcej. Zmieniłem zdanie bez żalu i dorabiania ideologii.
Wniosek – przestańmy patrzeć przez pryzmat nazwy szczepu a raczej przez zawartość butelki.
W starych krajach winiarskich często spotyka się rozbieżności, co do tego, z czego da się zrobić dobre wino a z czego nie. I są producenci, którzy tymi opiniami się nie przejmują tylko robią dobre wina. Czy ktoś po ich degustacjach zmienia zdanie, to już inna kwestia.