Tekst „A co dopiero z Mołdawii…!” wg mnie jest obśmianiem tematu i czyjejś prostej obserwacji, że czasem przy zakupie wina cena ma znaczenie. Wiadomym jest, że polskie wina kupuje się z pobudek sentymentalnych, raczej sercem niż rozumem, ale kwestia ich cen, choć dyskutowana i wyjaśniana jest ciągle żywa. Każdy woli pić wina miejscowe, ale moim zdaniem teza, że nie konkurują one z żadnymi innymi winami na rynku to spore uproszczenie.

Niesłusznie odebrał to Pan jako ironię. Odnosiłem się raczej do Pana wypowiedzi. Nie wiadomo dlaczego powołał się Pan akurat na wina z Moraw, które są dostępne w Polsce raczej marginalnie i nie są aż tak tanie. Te z Mołdawii są natomiast dostępne powszechnie i wyraźnie tańsze.
Na początku pisał Pan że wina polskie „są b. drogie”. Potem – że cena „często” ma znaczenie, a teraz, że „czasem”. Ma, ale akurat nie w tym segmencie rynku. I nie chodzi o to, że ludzie kupują z pobudek patriotycznych (bo to by działało raz), tylko po prostu ciekawią ich te wina.

Jeżeli niesłusznie to przepraszam, taki to miało wg mnie wydźwięk i to nie do mojej odpowiedzi się pan odnosił. To nie ja napisałem, że polskie wina są b drogie. Odniosłem się do win z Moraw/Czech bo o nich wspomniał Pan Leszek w pierwszym komentarzu.
Panie Wojciechu, zeby już nie ciągnąć wątku pozwolę się nie zgodzić ze stwierdzeniem, że wina z innych krajów nie są konkurencja dla win polskich i że jest to segment, w którym cena nie ma znaczenia, a założenie, że konsument kieruje się jedynie ciekawością nie zwracając uwagi na cenę uważam za nieprawdziwe.
Pozdrawiam

To ja przepraszam za przypisanie Panu nie Pańskiego komentarrza.
Oczywiście może mieć Pan swój pogląd na kwestię cen polskich win. NIe jest Pan odosobniony – to, że są one wysokie, niekonkurencyjne wobec win z innych krajów winiarskich o większym dorobku podnosi się praktycznie od początku.
Tymczasem w ostatnich latach polskie wina wciąż drożeją (czołowi producenci sprzedawali kiedyś butelki po 40–50 zł, dzisiaj 60–100 zł albo więcej) i wszystkie droższe wina błyskawicznie znajdują zbyt, są często wyprzedane po kilku miesiącach. Rynek chłonie je jak gąbka, nawet z nowych winiarni bez dorobku. I to w sytuacji, gdy dostępność win importowanych wciąż rośnie. Jak Pan to interpretuje?

Po prostu jest ich mało w stosunku do popytu. Przy takiej podaży trudno zgadywać, jakie są dokładnie powody – ja np. zazwyczaj kupuję na prezent polskie wina, bo to jednak coś fajnego i nietypowego, a jak się trafi dobra przecena, to i dla siebie (uznaję taksę patriotyczną i doceniam trud winiarzy w Polsce). Natomiast tak całkiem obiektywnie – to nie jest wzorcowy zakup w kategorii jakość/cena…
Problemem jest dodatkowo to, że w niższych półkach cenowych pojawiają się wina, które nie powinny na rynek w ogóle trafić – w rezultacie lepiej zapłacić za polską butelkę pinot noir 90 zł i najwyżej nie być w pełni usatysfakcjonowanym, niż kupić regenta za 40 – 50 zł i wylać go do zlewu.

Drugi akapit – OK, natomiast pierwszy – primo, tych kiedyś może było bardzo mało, ale teraz są ponad 3 mln butelek rocznie, więc to już jest „średnio mało”, a zbyt jest nadal automatyczny i to praktycznie po dowolnych cenach. Co prowadzi mnie do wniosku, że ci, co to kupują, nie kupują ze względu na kryterium jakość/cena, tylko inne kryteria…

Ma Pan może gdzieś podział HoReCa / indywidualni klienci? Mam wrażenie, że ci pierwsi będą mieli sporą przewagę, bo jednak utarło się, żeby w lepszych restauracjach były chociaż ze 2 butelki polskiego wina do wyboru…

Nie mam (nikt nie ma), na pewno globalnie HoReCa nie waży więcej niż 1/3 ilościowo (dla niektórych winnic oczywiście może stanowić większość).
Tyle że to nie rozwiązuje zagadki, bo w restauracji też ktoś to musi kupić, kierując się określonymi kryteriami, a że z ogólnie wysokich cen robią się 3x wyższe, to akurat dodatkowo osłabiało to argument o tym, że ktoś kupuje to wino z względu na konkurencyjne ceny.

W restauracjach:
1. często nie patrzy się przesadnie skrupulatnie na ceny (bo jest specjalna okazja, bo chce się popisać przed znajomymi, bo już się opróżniło 3 butelki i się ma fantazję)
2. można akurat spróbować wina, które nie jest dostępne na każdym rogu
3. można pić na kieliszki
4. można ulec sugestiom sommeliera (zwłaszcza, jeśli wiedza klienta o winie jest mała, a co za tym idzie stres, że wybierze się coś złego i będzie wstyd przed rodziną czy znajomymi rośnie)
Moim zdaniem, cena w restauracji jest raczej mniej blokująca niż w sklepie – gdzie mamy większą selekcję win i dokonujemy bardziej racjonalnych wyborów.
Zaś co do proporcji 1:2… No to nie wiem, kto te wina regularnie kupuje, bo ja osobiście nikogo takiego nie znam :).

Trudno się nie zgodzić w ogólności. W szczególe jednak – HoReCa podobnie jak kanał detaliczny nie jest jednolita, dzieli się na kilka segmentów. I kontekst tych segmentów dla polskiego wina będzie inny. W fine diningu polskie wina na pewno są dobrze reprezentowane i tam wszystkie wymienione przez Pana punkty będą trafne. Często gość w ogóle nie wybiera wina, bo jest mu podane w tzw. pairingu.
W tanich restauracjach i jadłodajniach polskiego wina najczęściej nie ma w ogóle (za drogie).
W modern bistrach i lokalach ze średniej półki często polskie wino jest dostępne, ale przecież konkuruje tu z wieloma innymi (często tańszymi) propozycjami, więc muszą istnieć jakieś powody, dla których te polskie sŌ wybierane. Gdyby to była tylko ciekawość, mielibyśmy zjawisko „jednorazowego zakupu”, po którym klient wracałby do lepszych relacji jakość/cena i w ogóle do lepszej jakości, jeśli jest ona porównywana pomiędzy kategoriami (krajami pochodzenia). To by z czasem wyhamowało wzrost sprzedaży polskich win w tym kanale, bo przecież napływ nowych klientów, którzy jeszcze nie pili polskiego wina, jest ograniczony. Tymczasem sprzedaż polskich win rośnie dynamiczniej niż rynek, więc spory w tym udział muszą mieć zakupy powtórne. Ponieważ trudno się spodziewać, żebyś ktoś wracał do tych win z uwagi na ich relację jakość/cena w porównaniu do win z innych krajów, wraca z innych pobudek – moim zdaniem dlatego, że się tymi winami ciekawi i je lubi, bez względu na cenę.
Notabene z 4 punktów przez Pana omówionych na korzyść polskich win vs win z innych krajów grają co najwyżej nr 2 i 4, pozostałe są krajo-obojętne.

ad 4. oczywiście tak, chociaż może tu zachodzić na przykład przełamanie obawy, że polskie wina są niepijalne – ja bywam w SPOT i często pytam sommeliera, które z ich piwniczki by polecił, to zmniejsza ryzyko, że trafi się na coś słabego
W moim przypadku, jak nadmieniałem wcześniej, to zwyczajnie patriotyzm, chęć spróbowania, jak sobie radzą polscy winiarze (w kilku polskich winnicach udało mi się być) i wsparcie dla nich – zwłaszcza tych, którzy porywają się na uprawę vitis vinifera z moim ukochanym PN na czele :). Ostatnio w dobrych cenach (40 zł) stały w Auchan białe wina Saint Vincent i Adorii – SV kupiłem butelkę, uznałem, że Adoria sobie dobrze poradzi bez mojego zakupu :). Byłem kiedyś w winnicy i rozmawiałem z Mike’iem Whitneyem i wiem, że ta winnica sobie da radę.

Zawsze omijałem tego Poloneza szerokim łukiem, etykieta wygląda jak z napoju energetycznego albo płynu do płukania. Spróbuję.

Nie jest to polski burgund, który zwala z nóg – natomiast pije się to bez bólu :).

To absolutnie nie była wadliwość butelki. Typowy regent, który jest po prostu niestrawny (łodygi z burakami w nosie, które odstręczają od spróbowania wina i smak niewiele lepszy). Mam nadzieję, że kiedyś powstanie w Polsce coś na kształt francuskich apelacji i pierwszym zapisem będzie zakaz stosowania regenta w szczególności i rondo przy okazji w ilości większej niż 5%.

„uważam, że polscy winiarze czasami nie mają wstydu…” – trafione w sedno. Wysoka cena wina za wysoką jakość = OK. Ale wysoka cena za ??? jakość lub za niepijalne wina to ewidentny przekręt, oszustwo itp. Trzeba nazywać rzeczy po imieniu. W handlu jest tak, że jak dany towar kosztuje np. 30 zł, a ktoś zrobi go w koszcie 50 zł, to i tak drożej niż za 30 zł nie sprzeda, chyba że znajdzie „jelenia”. I sprawa, która mnie od dawna interesuje, co robi się w Polsce z winem, które zwyczajnie jest przeciętnej jakości, a które mogłoby być oferowane jako wino stołowe, do codziennego picia ale za cenę do np. 25 zł?

U nas nie ma warunków klimatycznych na uprawianie vitis vinifera na produkowanie przeciętnych win czerwonych – podstawowymi „tanimi” szczepami są regent i rondo, które się nie nadają do niczego, ewentualnie jako wypełniacz w niewielkim stopniu. Pinot noir radzi sobie w Polsce dobrze, ale siłą rzeczy z tej odmiany tanie wina powstawać nie będą.
Natomiast produkcja względnie tanich białych win jest pewnie możliwa – ale po co to robić, skoro produkcja i tak schodzi na pniu. Zwiększą się areały w winnicach – to może pojawi się więcej win popularnych. Ale nie liczyłbym na to specjalnie.

„produkcja i tak schodzi na pniu” – i to chyba jest odp. na moje pytanie. Czyli popyt na polskie wina przewyższa podaż i może dlatego ich ceny są oderwane od światowych winiarskich realiów.

Nie są oderwane w odniesieniu do kosztów produkcji. To jak porównywanie karaibskiego i japońskiego rumu. Oczywiście, że karaibski rum o tej samej jakości można kupić sporo taniej. Ale to nie oznacza, że japoński nie ma swojej niszy na rynku.
Jak pisałem – problemem jest to, że beznadziejnych japońskich rumów nie ma (bo jak już ktoś decyduje się takowe wypuścić, to wie, że muszą prezentować jakiś poziom), natomiast kiepskich win polskich jest nadal sporo. Dodam może, że czerwonych, bo to jakieś 80% – 90% moich winnych zakupów.

„ich ceny są oderwane od światowych winiarskich realiów” – to samo można powiedzieć o winach ze Szwajcarii, Anglii, Rosji, Kanady, Chorwacji i generalnie wszystkich krajów, które znaczną większość swojej produkcji sprzedają na rynku krajowym.

Panie Wojciechu – kupno niezłej Graseviny w Polsce (wraz z kosztem transportu z Bałkanów) za 20 – 30 zł to nie jest szczególny problem:
https://winicjatywa.pl/lidl-kutjevo-grasevina-2017/
W cenie 30 zł można się załapać od czasu do czasu na przyzwoitego plavaca w Lidlu – więc ta Chorwacja jest chyba trochę na wyrost. Ba! Nawet smaczne Plantaze z malutkiej Czarnogóry można było kupić w Piotrze i Pawle w okolicach 30 – 40 zł (o cenie na lokalnym rynku nie wspominam, 3 – 4 EUR za butelkę kilka lat temu).
Słoweński Puklavec jest w Auchan w kilku wydaniach, wszystkie w okolicach 20 – 30 zł.

No właśnie, to są pojedyncze etykiety, proszę porównać do dostępności win z Hiszpanii czy Portugalii po 12,99 zł, a przecież to są kraje o wyższych kosztach produkcji niż Chorwacja.

Oczywiście – tutaj rolę odgrywają areały. Natomiast życzyłbym sobie polskiego wina o cenie, jakości i dostępności chociażby Graseviny Kutjevo. W Chorwacji można je kupić na każdym rogu w cenie ok. 25 zł / butelka.
O etykietach Puklavec czy Plantaze nie wspominam – ludność Słowenii to 2 mln, a Czarnogóry – 600 tys. W Polsce mamy 38 mln :).

Tutaj rolę odgrywają areały – Kutjevo zarządza 800 hektarami…

Chodzi o to, żebyśmy się kiedyś takich producentów dorobili :). Szanuję butikową produkcję, ale wino pijam częściej niż od święta.

szybka kalkulacja, ile kosztuje przeciętny (nie najtańszy) alkohol do zwykłego obiadu lub kolacji dla 2 osób:
– 2 piwa, 1 L – 8-12 zł
– wódka, 150 ml – 8-10 zł
– wino z marketu, 1/2 butelki – 8-12 zł
– polskie wino, 1/2 butelki – 20-25 zł – czyli 2x drożej – to niby nie wiele na raz, ale kilka razy w tygodniu, to już zbierze się pokaźna kwota.
Co z tego wynika. Czy to zachęca do picia polskiego wina? Nie, bo za cenę polskiego wina, można kupić bardzo dobre wino zagraniczne lub inny dobry alkohol.

No tak, ale od początku tej dyskusji mówimy, że nikt w ten sposób nie podchodzi do zakupu polskiego wina i że w związku z tym fakt, że można kupić taniej wino zagraniczne, nie ma większego znaczenia. Taniej niż bardzo dobre wino zagraniczne można kupić Amarenę, co w żaden sposób nie ogranicza potencjału rynkowego win zagranicznych.

Ale to się specjalnie nie zmieni – wódka Sobieski 1L kosztuje w Auchan we Francji 14,49 EUR, czyli jakieś 65 zł. W Polsce pewnie da się ją kupić za 50 zł.
Trzeba się przyzwyczaić do tego, że polska wódka jest w Polsce tania, a polskie wino drogie – wynika to głównie z warunków klimatycznych, jak i historii.
Powtórzę to, co już napisałem wyżej – na tle cen piw kraftowych ceny polskiego wina można uznać za niskie.

Tak, to prawda co Panowie napisaliście. Trochę smutne ale prawdziwe. Polskie wina nie są i nie będą dla każdego. Z polskim cydrem też nie wyszło, nie ma masowego spożycia, chociaż cena jest niska, ale ludzie nie dali się nabrać na bylejakość.

Skoro polskie wina mają być „elitarne”, a wśród nich większość to „zgniłe jaja” to oczekuję rzetelnych opinii i rekomendacji z degustacji tych win.

Osobiście uważam, że redaktorzy Winicjatywy przy ocenach polskich win stosują lekką taksę patriotyczną, ale wystarczy odjąć 0,5 – 1 serduszko i jest OK :).

Absolutnie się zgadzam co do ocen polskich win.
Natomiast jestem gotów wydać 80 zł, za dobre (nie bardzo dobre, tylko dobre, choć wolę bardzo dobre) od czasu do czasu, ale nie jestem gotów płacić 40 – 50,00zł za wadliwe czy w inny sposób kiepskie polskie wino.
„Dobre bo polskie” ????
Niech mnie przekonują, że 22,00€, które zapłaciłem za Sforzato di Valtelina jest mniej pracochłonne i kosztotwórcze niż polskie wino za 120,00zł