• Włochy
• Bordeaux
• Niemcy
• Toskania
• Piemont
• Champagne
• Kalifornia
• Prosecco
• USA
• Mozela
• Saint-Émilion
• Brunello di Montalcino
• Pomerol
• Liban
• Krug
• Bolgheri
• Château Musar
• Léoville-Barton
• Boca
• Opus One
• Ruge
• Jackowiak-Rondeau
• Château Tauzinat l'Hermitage
• Tenute Guicciardini Strozzi
• …

Historia III RP przez pryzmat kieliszka

We wczesnych latach dziewięćdziesiątych spacerując wieczorem po warszawskiej ulicy Nullo, można było usłyszeć z usytuowanego po sąsiedzku Domu Poselskiego chóralnie odśpiewywane Hej sokoły! czy O mój rozmarynie. Czas wina w polskiej polityce jeszcze wtedy nie nastał. Ekipę związaną z dawną opozycją na polu trunków uosabiał pierwszy niekomunistyczny premier z zamiłowaniem do koniaku i Jacek Kuroń ze swoją słabością do whisky. Siły ancien régime’u, wliczając w to ludowców, jednoznacznie kojarzone były z zamiłowaniem do swojskiej czystej. Wino było raczej domeną kształtujących się elit finansowych; dobre butelki można było kupić w siedzibie Polskiej Rady Biznesu. Była to epoka, gdy organizowana na Zamku Ujazdowskim premiera beaujolais nouveau urastała do miana prestiżowego wydarzenia, na jakim można było zaobserwować prominentnego polityka z Krakowa, który odwrócony plecami do publiczności opróżniał butelkę w tempie, którego nie można nazwać konserwatywno-zachowawczym. O winie w polityce zaczęto mówić dopiero w czasach poprzedzających nasze wstąpienie do Unii Europejskiej, a więc gdy pojawiły się formacje, które do dzisiaj są głównymi aktorami sceny politycznej.

Cztery butelki z Bolgheri

Jest rok 2007; projekt IV RP załamuje się w cieniu afery gruntowej, prezydent Lech Kaczyński podejmuje lidera opozycji Donalda Tuska, by uzgodnić potrzebę przedterminowych wyborów. „Spotkanie odbyło się w dobrej atmosferze” – poinformował dziennikarzy sekretarz stanu w Kancelarii Prezydenta Michał Kamiński. Dobry nastrój zapewniły cztery butelki czerwonego wina, o czym niedługo później doniósł Dziennik. W komentarzach, co charakterystyczne, analizowano ilości kieliszków, które przypadły na uczestników spotkania. Nikt wówczas jednak nie zadał pytania dla winomanów najważniejszego ­– jakie to było wino? Jarosław Cybulski, który w tamtym okresie doradzał Kancelarii Prezydenta w sprawach wina, zdradza, że była to oparta na szczepach bordoskich Ocra z Tenuty Guicciardini Strozzi; jakościowo daleka od czołówki Bolgheri i niezbyt droga w porównaniu do bardziej znanych win apelacji. Liczba czterech butelek powtarza się w nieco późniejszym spotkaniu Lecha Kaczyńskiego z Aleksandrem Kwaśniewskim. Jakie to były butelki – tego nie wiemy, wiadomo natomiast, że Lech Kaczyński lubił pić wino, ale szczególnych preferencji w tym względzie nie przejawiał. Jego gość, niesłusznie w potocznej opinii kojarzony tylko z alkoholami mocnymi, jest miłośnikiem margaux. Spotkanie Tuska z Kaczyńskim miało się okazać zwrotnym punktem nie tylko historii politycznej. Stanowiło zapowiedź okresu, w którym piło się najlepiej, a wino torowało drogę do centralnego ośrodka władzy.