• Hiszpania
• Priorat
• Álvaro Palacios
• René Barbier

Brzydsza twarz Prioratu

Kiedy Wojtek Bońkowski zaproponował mi wypunktowanie słabych stron Prioratu, pierwszą reakcją było zaskoczenie. Czy taka legenda ma w ogóle słabe strony? Szybko jednak przebiegłem w myślach degustowane w ostatnich latach wina z tej apelacji i stwierdziłem, że paradoksalnie kontrowersji jest całkiem sporo. Związane są z samą genezą błyskawicznej kariery katalońskiej apelacji i ekspresowym tempem, w jakim wina z Prioratu wdrapały się, a właściwie wskoczyły do winiarskiego panteonu. Przyznając, że mam w Prioracie kilku faworytów, których wina uważam za wybitne, skupię się na grzechach i słabościach, zostawiając peany Bońkowskiemu. Oto więc moje zastrzeżenia.

Po pierwsze, terroir. Kiedy René Barbier w latach 70. ubiegłego stulecia zainteresował się tym zapomnianym regionem, a właściwie opuszczonymi przed laty winnicami, zwrócił uwagę na wyjątkowość terroir, związaną nie tylko z połączeniem klimatu kontynentalnego i śródziemnomorskiego, ale przede wszystkim z podłożem – specyficznymi wulkanicznymi łupkami llicorella, o doskonałym drenażu i stromych stokach. Problem w tym, że dobrych siedlisk nie starczyło dla wszystkich chętnych, ciągnących do nowego eldorado. Wiele, zwłaszcza ostatnich, projektów powstaje w nie najlepszych miejscach.