4 dodatkowe rzeczy o Vinho Verde
…o których w życiu byś nie pomyślał, że się ich kiedykolwiek dowiesz.
Żółta franca grzeje ile wlezie – oczywiście jeśli akurat nie ma w okolicy żadnej trąby powietrznej. W takiej sytuacji człek ma chęć się ochłodzić. Jak powszechnie wiadomo, woda jest dobra dla zwierząt gospodarskich, człekowi zaś przystoi sięgnąć w tym celu po lekkie białe wino. Najlepiej po Vinho Verde.
Sporo o nim ostatnio na Winicjatywie i w ogóle w polskim winiarskim internecie, ale rozgłos to zasłużony, a wina warte uwagi. Ostatnio Wojtek podał garść faktów podstawowych, ja chciałbym je uzupełnić o garść ciekawostek, które pokazać mogą ten ciekawy region z większej liczby stron. Chłódźmy się bowiem ochoczo, ale świadomie!
1. Ceny. Portugalia w swoich mniej zurbanizowanych regionach, a do takich należy Minho, na którego terenie leży apelacja Vinho Verde, pozostaje krajem o cenach dość przystępnych – częstokroć wręcz niższych niż w Polsce. Dość wspomnieć, że żadne z 20 najlepszych win regionu, wybranych przez międzynarodowe jury w wieloetapowych kwalifikacjach, nie kosztuje więcej niż 10€! To sprawia, że Vinho Verde wydaje się nie tylko ekonomicznym wyborem tu w Polsce, ale także bardzo perspektywicznym kierunkiem enoturystycznym.
2. Róż. Kiedyś w regionie produkowano więcej win czerwonych niż białych – ale trzeba przyznać, że Vinho Verde Tinto to rzecz raczej dla koneserów, miłośników ziemisto-warzywnych nut i wysokiej kwasowości, czasami przywodzących na myśl polskie wina czerwone. Świadomi tego winiarze zamienili wiele nasadzeń na odmiany białe, ale część z nich postawiła na wina różowe. Warto ich szukać – takie np. Dom Diogo z Quinta da Raza, w 100% ze szczepu Padeiro to jedno z najlepszych win z regionu, jakie miałem okazję spróbować podczas wizyty.
3. Bąbelki. Nie te delikatne, szemrzące w tle tradycyjnych Vinho Verde, ale zupełnie solidne, w klasycznych musujących winach, które wytwarza tu coraz więcej producentów. Nic dziwnego – kwasowe wina o przenikliwej kwasowości i przyrodzonym chłodzie to świetne wina bazowe do musowania właśnie. Zupełnie podstawowe Casal Garcia Espumante meio-seco stanowi dobrą alternatywę dla Prosecco extra-dry. Bardzo rasowe Soalheiro Alvarinho Brut, stosunkowo masywne, jest znowuż znakomite jako wino do posiłku. Niezwykle ciekawie wypadło także czerwone wino musujące z Quinta de Lourosa – bąbelki skutecznie ukryły szczupłość materii, w zamian eksponując świeżość i wyrazistą kwasowość.
4. Wiek. Pokutuje przekonanie, że Vinho Verde to en masse wina do szybkiego wypicia. Owszem, jako reguła się to sprawdza, ale rosnąca popularność win stuprocentowo winifikowanych ze szczepu Alvarinho – obok Loureiro najbardziej chyba rozwojowego w regionie – każe poddać ją weryfikacji. Już wkrótce więcej na ten temat, póki co wspomnę tylko, że wina z 2004, 2001 czy nawet 1998 roku okazały się nad wyraz intrygujące…
Koniec i bomba. Otwieramy butelkę, a za oknem trąba.
Do Vinho Verde podróżowałem na zaproszenie miejscowych winiarzy i importera Atlantika.
- 1
- …
Komentarze