https://winicjatywa.pl/leclerc-swiateczna-kolekcja-alkoholi-2015/
„To wino bez problemu może leżakować 5–6 lat, więc proszę brać ile dusza
zapragnie. Tym bardziej że taniej nie będzie. Jedyna rzecz która może
przyćmić to wino to rocznik 2015 tego samego wina, ponoć historyczny.”
Na pewno spróbuję nowego rocznika, ale dlaczego brak na etykiecie pozycjonowania o którym Pan pisał rok temu:
„W La Reyne od dołu mamy Cahors Le Tradition, Le Prestige, Grande Réserve, L’Excellence oraz czołowe Vent d’Ange.”

właśnie to mnie dziwi, mam ofertę la reine od innego dostawcy, który sprowadza go od dawna i tak właśnie wygląda cała paleta win.
Czy taniej nie będzie to nie wiem, podstawowe wino kosztuje u producenta 3,15 euro, więc biorąc pod uwagę raczej niskie marże lidla i jego potencjał zakupowy (pewnie płacą mniej), to raczej ma z czego zejść, pod warunkiem że wino nie zejdzie z półek w przeciągu tygodnia.

zastanawiam się nad etykietą. La reine ma w ofercie wina tradition, prestige i excellence. Jeśli to jest podstawowe czyli tradition to nie jest to jakaś wielka okazja cenowa. Mam jeszcze rocznik 2012 i nadal jest topór. Co ciekawe wyższe pozycje są bardziej przyswajalne.

Generalnie kupowanie nieanonimowych win w markecie to dla mnie sliski temat. Do argumentu o medalowym winie tokajskim dodam swoj wlasny przyklad. W weekend kupilem w markecie wino La Moussière 2015 Alphonse Mellot. Jakby nie patrzec jeden z lepszych producentow Sancerre. Cena 17.5 euro. Etykieta dokladnie taka, jak na stronie producenta. W sklepie „specjalistycznym” kupilem La Moussière 2015 Alphonse Mellot, cana 22 euro, etykieta inna niz na stronie producenta. W srodku dwa zupelnie inne wina – chociaz oba swietne. I badz tu czlowieku madry, co pijesz;)

To fakt.

Wojtku, pólwytrawne może mieć 10g RS, półsłodkie – nawet pod 35. Chyba jest różnica? Powiedzmy, że czytelnik recenzji ma denotacje wyrobione na bazie średnich wartości z przedziałów, czyli 14 g – półwytrawne, 28 g – półsłodkie. Różnica dwukrotna, a więc chyba duża? Nie trzeba karty technicznej, by poczuć rożnicę. Zgadzam się z panem Sławkiem.

He he, to teraz bez patrzenia do karty technicznej powiedz mi ile ma cukru i do której z tych dwóch kategorii zalicza się np. Max Ferd. Richter Zeppelin albo Degenfeld Furmint. Zapewniam Cię że nieraz przestrzelisz dwukrotnie. A co dopiero przeciętny konsument.

Oczywiście. Pomyli się Paweł, pomylę się ja. I Ty też się pomylisz.
Więc nie ma żadnej innej opcji jak sięgnąć po kartę techniczną.
Bo jak nie, to wychodzą jakieś farmazony o percepcji, a rzecz jest prosta i ścisła.

Czyli teoria jest, ale nie dziala;)

Pytanie czy nas, a zwłaszcza Czytelników interesują cyferki na karcie, czyli fakty analityczne (z którymi nie dyskutuję), czy to, jak wino smakuje.

Ależ oczywiste, że czytelnika czy konsumenta interesuje jak wino smakuje, a nie to co napisał o nim chemik po analizie.
Ale jeśli już używasz jakiegoś terminu, który posiada swoje ścisłe znaczenie, to w tym właśnie znaczeniu musisz (musimy) go używać.
Jeśli chcesz przekazać wrażenia degustatorskie, to napisz że „sprawia wrażenie półsłodkiego”, albo wymyśl jakąś stosowną formułkę – akurat przy Twojej biegłości językowej nie powinno to przecież sprawiać większego problemu, a komunikat będzie i jasny, i ścisły.

Znam Degenfelda i nie zaglądając do karty to ma 15 gram, czyli półwytrawny. Ale już przy Budahazym Szent Tamas racja, mocna przestrzelić i to w dół o dobre 50 gr. Inna sprawa, że czym innym jest degustacja w ciemno, a czym innym pisanie recenzji, w której to okoliczności można zwykle zdobyć wgląd w kartę techniczną. Natomiast subiektywne wrażenia można umieścić jako „ale mimo obiektywnej półwytrawności, do złudzenia przypomina wino półsłodkie” ;) I założę się, że się nieźle pomyliłem z Degenfeldem…

Też bym się nie obraził ;)

Był niemal od zawsze – ale teraz wiadomo, że jest już „udokładniony” połówkami serduszek i plusikami tak bardzo, że niczym się już od Skali-Samo-Zło nie różni.
Co równocześnie czyni skalę serduszkową kompletnie bezsensowną,
bo identyczną z parkerowską.

No nie do końca jednak, bo plusiki w zamyśle projektują potencjał poprawy danego wina a nie jego ocenę dzisiaj, a połówki tworzą przedziały 2,5-punktowe w skali 100-punktowej. Niezależnie od roboczej oceny np. 83/100 którą degustator notuje dla upewnienia, gdy ocena serduszkowa jest graniczna (w tym przypadku 2/2,5) lub są inne wątplwości, to komunikowane Czytelnikowi są te szersze przedziały i o to w tym wszystkim chodzi.

Na temat zasadności takiej skali każdy ma prawo do swojej opinii, ale pisane że jest „identyczna” z 100-punktową nie jest ścisłe.

Wojtku!
Bronisz pozycji nie do obrony, a ta odpowiedź tylko pogarsza sprawę.
Bo wynika z niej ni mniej ni więcej, tylko że roboczo notujemy „83/100”,
a potem przerabiamy to na serduszka,
bo ocena w skali serduszkowej jest najwyraźniej nie dość precyzyjna nawet dla Ciebie samego…
Co – raz jeszcze podkreślam – ani nie dziwi, ani naganne nie jest. Po prostu niepotrzebnie mnoży byty, co jak wiadomo jest zakazane ;-)

Nie wiem jak Ty notujesz, ale ja notuję 2,5 serduszka i dopisuję 83, żeby wiedzieć że to była graniczna ocena. Np. na okoliczność ponownej degustacji, gdy to wino otrzyma 2*.

Ja używam takich specjalnych ptaszków w notatkach, i jest ich tylko trzy. Są też inne znaczki…
I niekoniecznie notuję nimi samą jakość wina – bardziej wrażenie jakie na mnie zrobiły i to, w jakim stopniu wino odpowiada moim oczekiwaniom w stosunku do niego.
Czyli jeszcze dziwniej ;-)
Tyle, że jest to mój prywatny system notatek,a nie coś czym komunikuję się z innymi, w szczególności z odbiorcami.
Jeśli mam komuś podać konkretną informację o jakości wina, to się nie szczypię i używam powszechnie obowiązujących cyfr, a nie swoich znaków graficznych :-)

„plusiki w zamyśle projektują potencjał poprawy danego wina a nie jego ocenę dzisiaj” – a to chyba nigdy nie było wyjaśnione…

82/85 ;^) ?
Dzięki, przy jesiennym wysypie perełek, z Dereszli pozostanę przy półwytrawnej. Skąd ta samokrytyka? Ostatecznie to wina z marketów, cudów nie ma co się spodziewać …

Sławku, nie wchodzę w te rytualne spory, które wybuchają za każdym razem, zwłaszcza, gdy chodzi o Węgry, więc nie wiem co mnie podkusiło tym razem, ale pozwól, że spytam wprost:

Próbowałeś pisząc te słowa Szeleshatu czy tak po prostu gorycz/zazdrość przez Ciebie przemawia?

Byłoby, drogi Sławku prościej, gdybyśmy wszyscy wiedzieli o czym piszemy. Tak co do zasady.

Robercie Drogi!
Konkretne pytanie, zatem i odpowiedź konkretna się należy.
Widzisz, tak się składa, że Szekszardu nie mam w portfolio. W związku z tym sprawdzam wszystko, co wzbudza choćby śladową nadzieję w tym regionie. A akurat Szeleshat taką nadzieję wzbudza, bo – jak słusznie Wojtek zauważył – jest to młoda gwiazda w tym regionie. Zatem mam przetestowane wszystkie ich wina, które są dostępne w Bortarsasag, z wymienionym Syrah włącznie.
Właściwie na tym można by zakończyć, bo to chyba jest odpowiedź na Twoje pytanie.
Ale nie byłaby pełna bez dalszego ciągu. Otóż – patrząc na moją własną notkę dla tego wina – nie odniosłem wrażenia, by było to wino „proste i puste”, jak w opisie Wojtka. Przeciwnie, było intensywne i bogate, z całkiem sensowną złożonością i ślicznym spice w końcówce.
Dodajmy jeszcze, że jego cena wydała się Naczelnemu zbyt wysoka, co jest szczególnie zabawne w tym kontekście, że na Węgrzech trzeba za nie zapłacić prawie 10€.
Mając powyższe uwagi i pamiętając toczone tu dyskusje na temat etykiet i partii win pojawiających się w marketach – wnioski pozostawiam Tobie. Pewnie będą identyczne z moimi :-)

Zresztą – jak na pewno zauważyłeś – w poprzednich wypowiedziach nie poruszałem tematu tego akurat wina. Bardziej mnie bolą takie perełki jak obrażające logikę „lekkie 5P”. No, ale to już temat na zupełnie inną dyskusję…

Z Ukłonami!

Sławku, nazwałeś to wino „przy pewnej dozie dobrej woli […] pijalnym”. Więc jest ledwo pijalne czy – jak zdajesz się pisać i jak ja uważam – naprawdę ciekawym i dobrym. A to jednak spora różnica. Serdeczności.

No dobrze, Robercie, napiszę tak jasno jak tylko się da.

Oczywiście nie pobiegłem do lajdla po butelkę tego wina i nie sprawdziłem co jest w środku. Sądząc z opisu Wojtka jest tam coś innego niż ja (pod tą nazwą, etykietą i rocznikiem – co podkreślam) testowałem. To co piłem było bardzo dobre, a wręcz znakomite w swojej klasie cenowej.
Wojtek opis swojej notatki tego wina zakończył taką ilością sec, którą na polski przekładam właśnie jako „przy pewnej dozie dobrej woli pijalne.”
Gdybym miał wypunktować swoją butelkę, to dostałaby 89, czyli nie tylko pijalne, ale bardzo dobre.
Raz jeszcze podkreślę, że moje wcześniejsze uwagi kierowałem głównie z stronę Tokajów, szczególnie tego nieszczęsnego pięcioputtonowca. Tu już naprawdę trzeba dużej dozy dobrej woli, żeby wytłumaczyć sobie ewentualny zakup a później wypić.
Mam nadzieję, że wprowadzenie nowego prawa w Tokaju ukróci ten dziwaczny proceder robienia „lekkich aszu” raz na zawsze.

Skoro już piszę, to odniosę się jeszcze do Twojej wcześniejszej uwagi…
Nie mam zbytniego powodu ani do goryczy, ani do zazdrości. Choćby z tej prostej przyczyny, że nie gram w tej samej lidze co lajdl.
Wkurzają mnie po prostu te regularnie występujące „drobne nieścisłości”. Z jednej strony absurdalna skala ocen Wojtka, sugerująca bycie czymś innym niż w istocie jest, i – nie tylko w mojej opinii – z roku na rok podlegająca lekkiej inflacji.
Inne drobne nieścisłości, jak choćby tłumaczenie ludziom, że półwytrawność zależy od percepcji albo temperatury (to chyba z bieżącej dyskusji).
Wreszcie sugerowanie (wciskanie?) ludziom, że prezentowane wino jest czym innym niż w istocie jest. Przykłady tego znajdziesz w ostatnich dyskusjach nad etykietami „piątki” z RTWC i late harvesta (bodajże Pajzos). Miast uczciwie poinformować o tym, że jest to n-ta etykieta, to rozpętuje się burzę w szklance wody.
Wkurza mnie wreszcie to, że szanowany krytyk winiarski recenzuje wina kogoś, kto śmie na papierze sugerować (wciskać?), że forditas ma jakieś zalety stawiające go powyżej aszu.
Wiesz co? Może Ty nawet masz rację. Chyba jestem nieco rozgoryczony kierunkiem, w jakim poszła Winicjatywa.

Ukłony Raz Jeszcze!

Ja naprawdę wiem, że grasz w innej lidze zarówno ilościowo (in minus) jak i jakościowo (in plus) niż Lidl. Mam jednak wrażenie, że ilekroć pojawia się temat dyskontów a już nie daj Boże win węgierskich w nich, idziesz na zwarcie w sprawach absolutnie trzeciorzędnych.
Ale zostawmy to, bo jeszcze mnie w tym sporze brakowało. A Wojtek potrafi bronić się sam.

Wiesz co? Masz rację: przesadzam w tym ciągu do zwarcia.
Próbuję to sobie samemu tłumaczyć istotnością takich tematów jak na przykład „prawda w reklamie” albo „rzetelne informowanie konsumenta”. I prawdą jest też, że najczęściej wychodzi to przy winach, na których „małe co nieco” się znam, czyli przy Mitteleuropie. Z tej prostej przyczyny, że nie lubię udawać, że jestem ekspertem od Nowego Świata, czy Chin. Więc też mniej mnie widać pod artykułami Chin dotyczącymi.
Z drugiej strony patrząc, moje komentarze można zapewne odczytywać jako kompletnie niepotrzebne, bo tak po prawdzie to prawda nie jest żadną istotną wartością w reklamie, zaś rzetelne informowanie konsumenta nikomu do niczego potrzebne nie jest. Nikomu, włącznie z konsumentem.
Tak że masz sporo racji, Robercie! – może i wreszcie pora przestać walczyć z wiatrakami i zająć się podziwianiem kolorów jesieni :-)

Możesz też, zamiast ogłaszać dezercję, urządzić jakąś degustację Twoich węgrzynów. Jestem przekonany, że odbije się szerokim echem, bo masz co pokazać :-)

Ilość odbiorców takich win jest na tyle znikoma,
że echo będzie zerowe – uwierz na słowo.
Po prostu nie tędy droga, co dobitnie pokazały wcześniejsze doświadczenia tego typu.

Panie Sławku, psy szczekają, karawana idzie dalej… Ja zawsze chetnie sięgam po Pana wina, choćby w hotelu Bukovina… Pozdrawiam, Anna

Pani Anno!
No i właśnie to jest ta droga: przez restaurację do serca ;-)
Pozdrawiam Nawzajem!

Mam pół godziny na stendbaju to
popolemizuję. ;-)

Mam wrażenie, że większość świadomych i zainteresowanych winopijców ma w swych piwnicach/szafach/komodach itd. szersze/ciekawsze/lepsze itd. zbiory (oczywiście w kategorii win ich pasjonujących) niż jakakolwiek (przynajmniej w Polsce) restauracja może im zaoferować.

Tak więc teza, że: „przez restaurację do serca” jest (przynajmniej w moim przypadku) nie do obronienia. ;-)

Ps. I żadne ceny nie mają tu absolutnie żadnego znaczenia. ;-)

Jeśli mowa o „kategorii win ich pasjonujących” – to z pewnością jest tak właśnie jak napisałeś.
Ale kij ma i drugi koniec: 90% wina przechodzącego przez moje ręce trafia właśnie do restauracji.
Wniosek: ani ty, ani ja nie jesteśmy reprezentatywni, co zresztą wiemy od zawsze ;-)

Ja to nie dość, że reprezentatywny nie jestem, to jeszcze mało reprezentacyjny. ;-) :-)

Aaa… w tej kwestii raczej się nie wypowiadam ;-)

Nie byłem na żadnej urządzanej przez Ciebie degustacji, więc nie wiem jakie masz doświadczenia. Moje są takie, że wyciągnięcie z Interwinu jakichkolwiek informacji (roczniki, cenniki itp) zawsze było dla mnie drogą przez mękę. Poza tym pamiętaj, że sporo na rynku wina się zmienia i choćby siła Winicjatywy powoduje ruch w interesie.

A z tym akurat się zgodzę. Jako kupujący zawsze faworyzuję importerów, których bieżący katalog mogę sobie spokojnie przejrzeć w internecie i zaplanować zakupy – Interwin od tej jabłoni pada wyjątkowo daleko, nad czym ubolewam, mniej więcej wiedząc, kogo ma w portfolio.

Naturalnie – z punktu widzenia konsumenta detalicznego jest to strasznie niewygodne.
Z mojego punktu widzenia zupełnie inaczej: najchętniej w ogóle „zniknąłbym” firmę z internetu, i pracowałbym wyłącznie z sommelierami i tymi nielicznymi, którym chce się wybrać mój numer – a do których Ty szczęśliwie należysz. :-)
Ale – na szczęście lub nieszczęście – nie wszystkie decyzje podejmuję ja i nie wszystko jest w moim zakresie kompetencji ;-)

P.Sławomirze-może faktycznie,dobrze byłoby się ujawnić,ze swoimi zasobami win weg. z najwyższej półki,roczniki a zwłaszcza ceny! Jestem b.ciekawy.Pozdrawiam.Egeszsegere!

Na „powszechnym rynku”?
Nigdy w życiu, Panie Piotrze! Nigdy w życiu!

Jak na razie uznajemy taki krok za strategię samobójczą.

Nie chciałbym, żeby to było odebrane jako brak szacunku dla Winicjatywy, czy jej twórców i autorów, których prywatnie lubię, a zawodowo szanuję… Niemniej jednak przeceniasz Robercie rolę mediów w tym biznesie. Wszystkich mediów, nie tylko tego, na którego forum rozmawiamy.
Opcjonalna odpowiedź może też brzmieć tak:
nie jesteśmy przygotowani na profesjonalną współpracę z mediami.
{obie odpowiedzi prawdziwe}

Drogi Sławku, a ja Tobie życzę miłego urlopu, bo widzę że odleciałeś do odległej galaktyki Hapaxa Centauri, gdzie wina oceniane na 86–87 punktów (przed chwilą wytykałeś użycie skali 100-punktowej) „przy pewnej dozie dobrej woli można określić mianem pijalnych”.

Z pewnością zauważyłeś uwagę o inflacji ocen Winicjatywy?
Oczywiście dziękuję za życzenia!

W czwartek lans dla przyjaciół Leclerka, od piątku otwarcie stoiska.

Kaufland+Lidl = ten sam właściciel , więc pewnie oba czerpią z tego samego portfolio.
W obu przypadkach , przynajmniej w Polsce, ta sama nachalna propaganda , przepraszam „reklama” i wsparcie ” niezależnych”/bezimiennych „naganiaczy „

Przecież 2 dni temu albo wczoraj wszyscy przyjęli do wiadomości, że ocena „półwytrawne”, „półsłodkie” jest zależna od okoliczności. A teraz się okazuje, że nie? Chyba się trochę w tym pogubiłem.

Półwytrawne / półsłodkie to nie jest ocena punktowa, o którą Pan pytał w poprzednim komentarzu. Bo rozumiem że nie dyskutujemy o tym związku pomiędzy ceną a szacowaniem słodyczy wina.

No OK, ale czy w związku z tym powinienem rozumieć, że profesjonalny degustator jest w stanie ocenić bezbłędnie wino czerwone w skali punktowej niezależnie od tego, czy jest podane w temp. 14 czy 25 stopni Celsjusza (tak rozumiem określenie „kontekstu ceny czy okoliczności”), natomiast może różnie ocenić słodycz wina w zależności od sytuacji?
Pytam, bo wiele się naczytałem o np. testach sprzętu audio i tam często ciekawe sytuacje wychodziły w zależności od tego, jakie były warunki tych testów…

Oczywiście że to wpływa. Ale to przecież zupełnie inna kwestia niż sugerowanie się w ocenie ceną.

Czyli gdyby dostał Pan do spróbowania flaszkę Dao z Biedronki za 19,99, do której dla żartu ktoś wlałby absolutnie genialne nieznane Panu Dao, to bez mrugnięcia okiem dałby Pan 5 serduszek?

Na pewno sięgnąłbym po stopień najwyższy. A gdyby rzecz wyglądała nieprawdopodobnie, poszedłbym kupić drugą butelkę – jak zresztą często czynimy, gdy wino wypada mocno powyżej lub poniżej uzasadnionych doświadczeniem oczekiwań.

OK, no to tym bardziej się cieszę z istnienia WI :).

Do tego te Grousy sa o 5pln drozsze jak i tak sie nie sprzedawaly:)

To koło mnie w Wawie sa te odgrzewane kotlety plus chardonnay z Burgundii i Barbaresco. Koło swojego biura mam duża biedronkę i tam powinno byc wszystko.

U mnie na prowincji w Lesznie wlkp niestety pustka,pozdrawiam serdecznie:)

Nic ujac nic dodac ,cheba ze ta piatke do Grousow:)

Ale to Barbaresco to chyba niezle wypada cenowo na tle jakości. U mnie w sklepie kilkadziesiąt butelek tego stoi. Czyżby klientom Biedronki nie smakowało?

Bo niepółwytrawne/niepółsłodkie, w dodatku megadrogie ;) Owo Barbaresco jest bardzo pijalne – soczyste, owocowe. Szczerze pisząc to wolę dołożyć i kupić je niż inne biedronkowe wynalazki. Obok białego Greyrocka i Altano to jest mój pewniak.

Dla przeciętnego Kowalskiego pijącego wino od święta, w dodatku za ~17zł od butelki jest to prawdziwe premium ;)

Dla mnie to kozactwo: objechać 14 sklepów w trzech województwach w poszukiwaniu win – bez zerknięcia na daty, od kiedy mają być dostępne. I potem chwalić się głupotą na forum. To nie Pudelek, lepiej pomyśleć zanim się wyleje żale, bo można dostać rykoszetem.

Nie będę się tłumaczył, dlaczego tak się stało. Cieszę się jednak, że ktoś właściwie mnie ocenił. W końcu „głupi Kozak”, to w Polsce historycznie uwarunkowany i ugruntowany pogląd.
Co do Pudelka, to jeszcze tyle ścianek, na których będę się mógł pokazać.
Zapraszam do uważnego czytania swoich wcześniejszych wpisów i opinii. Można się również wiele dowiedzieć o sobie.
Pozdrawiam, gratulując kultury !?

Prawdziwy szczesciarz:)

Się wie :P

Cos sie pojawiło teraz w weekend – na początek Cahors za poradą redaktora i rzeczywiście radowałam się :)

valdano Skłoniłeś mnie do zakupów
Juhász Egri Bikavér 2012 – istotnie da się pić,
Tamás Günzer Villányi Bocor Cuvée 2013- zgodzę się dobre, może nawet za, jak na moje chamskie gardło. ( czuć trochę starość czego nie lubię)
Szeleshát – znalazłem od nich u siebie w zbiorach Kétfrasnkos 2013, nie pamiętam ale złych odczuć tez nie miałem. Dam ich Syrah 2013 szanse w czasie najbliższego rodzinnego zjazdu i zobaczę czy może tylko ja się mylę.
Co prawda nie ufam większości, ale na półkach mojego Lidla nie uświadczysz już tego co uważałem za dobre, czyli Tibor, Komám, Gal Tibor, został tylko Juhász ze złą sławą rocznika 2011 i pełno Szeleshát Szekszárdi Syrah 2013. Ok jest jeszcze Thummerer mnie smakujący, a nie wzbudzający zachwytu Wojciecha Bońkowskiego, podobnie jak u Ciebie, pozdrawiam.

Czekam jeszcze na Wekler Szekszárdi Cabernet Franc 2013 i Takler Cabernet Franc 2014,pozdrawiam:)