Szanowny Panie Marku!
Jak przystało na wielkiego humanistę, ze statystyki wyciągnął Pan wnioski… no, powiedzmy że „zaskakujące”…

Spróbuję zatem nieco odmiennie zinterpretować przedstawiony tu wykres.
Widoczna na wykresie „górka ilościowa” na początku wieku to skutek dłuższego smutnego trendu w austriackim eksporcie: sprzedawania ogromnych ilości bulk wine.
Dla przykładu: w 2002 roku było to 55mln litrów, przy niecałych 20 mln wina butelkowanego.
O średniej cenie wina szkoda w ogóle wspominać.

To co widać na wykresie po „wspaniałym” początku stulecia, czyli wyraźny spadek ilości przy równoczesnym zdecydowanym wzroście liczonym w €, to efekt zasadniczej zmiany proporcji pomiędzy eksportowanym winem, a bulkwajnem. Eksport tego ostatniego spada systematycznie (i ilościowo, i kwotowo), dziś to raptem 5% eksportu.
Zatem wniosek, że „po wystrzałowym 2001 roczniku emocje powoli zaczęły upadać i eksport nieco się kurczyć” jest nie do obrony.
Tym bardziej że księgi rachunkowe prowadzi się w walucie, a nie w ilości sprzedanych butelek.

Wygląda raczej na to, że po owym 2001 rosną emocje dotyczące najlepszych i najdroższych win austriackich – świadczy o tym bardzo dynamicznie rosnąca średnia cena w eksporcie.

Rozumiem, że smaragdy zaczęły Panu ciążyć w ustach.
We wszystkim zdarza się przesyt- miejmy nadzieję, że chwilowy ;-)

Ale tak się składa, że to właśnie federspiele stoją dostępne w magazynach winiarni, zaś gdy pyta się o smaragdy, to coraz częściej słyszy się zrobienia sugestię bookingu na rocznik 2015.
Bo 2014 już jest wyprzedany, mimo że na rynek fizycznie trafi dopiero za parę miesięcy.

Trudno mi się też zgodzić z Pańską opinią, jakoby dokonało się jakieś jakościowe przewartościowanie.
Po ostatniej masowej degustacji Wachau w zeszłym roku mam nieodparte wrażenie, że przepaść pomiędzy grunerami z Wachau a całą resztą kraju nie tylko się nie pomniejsza, ale że jest ona nie do zasypania.

Oczywiste, że na co dzień nie pije się w restauracjach samych smaragdów z Wachau, tylko rzeczy znacznie lżejsze. Pewnie przyczyną takiego stanu rzeczy jest to, że Wachau zwyczajnie nie produkuje tyle smaragdów :-)
Zresztą nawet Austriacy nie są aż tak dramatycznie bogaci, by było ich stać na smaragdy do codziennego obiadu. Ale z tego przecież nie da się wyciągnąć wniosków o jakości wina, a tylko o zasobności portfeli.

Po tej przydługiej wypowiedzi, w którejzaprzeczam Pańskim tezom, wypadałoby na koniec z czymś się zgodzić, by czytelnicy nie odebrali jej jako napaść na autorytet ;-)
W pełni zatem podzielam Pański zachwyt nad organizacją imprez przez AWMB – mistrzostwo świata!

Z Ukłonami!
SH

Chyba nawet sami Austriacy mają lekki przesyt smaragdów od największych tuzów Wachau… Już kilka lat temu, na pytanie o konkretne butelki od tych największych z regionu, zostałem sprowadzony na ziemię kilkoma propozycjami od tych „maluczkich” . Miły sprzedawca z uroczego składziku/sklepu niedaleko Langenlois polał mi 8-9 kieliszków-propozycji wg niego lepszych od tego, czego z karteczką w ręku się domagałem. Pomyślałem : nie chce mi dać Wachau,bo popiera sąsiadów – rozumiem,ale zobaczymy czy słusznie. Wyszedłem ze sklepu na lekkim rauszu (nie tylko alkoholowym) i z kilkoma kartonami win od zupełnie mi wówczas nieznanych producentów z Kamptal i Weinviertel ale z Kremstal i Wachau również. Dziś też nie zauważam Ich ani w austriackich sklepach, ani tym bardziej u polskich importerów. Mam więc taki swoisty azyl pyszności, którymi tak długo jak się da dzielić się publicznie nie zamierzam. Oby pozostali jak najdłużej niedostępni masowo :) Kiedyś jeździło się na narty do urokliwego Małego Cichego…A dziś to stacja z długimi kolejkami do parkingu, do wyciągu,do noclegów,do jadłodajni a nawet do WC i wszędzie ceny 70procent wyższe…
Może mieć rację Pan Sławek, że powodem przejścia na federspiele jest po prostu brak smaragdów. Że niby ” jak się nie ma co się lubi to …. ” . Owszem to logiczny powód. Mnie osobiście jednak ten brak zupełnie nie przeszkadza.

Panie Marku,
całkowicie popieram Pana zdanie. Jakiś czas temu polemizowałem ……z marnym skutkiem z Szanownym Panem Redaktorem Bońkowskim na temat wyższości Gruenerów z Wachau, Kamptal i Kremstal i trzecioligowości tych samych z Veltlinerlandu. Po czym moje zdumienie jeszcze bardziej wzrosło kiedy w takim np. Falstaffie okazało się, że większość tej trzeciej ligi mieści się w przedziale 86-93 pkty. Dlatego też postanowiłem sprawdzić to zagadnienie organoleptycznie i wybrałem się na krótki … 4 dniowy przejazd przez Veltliner i Retzer land. Wynik to 24 butelki Grunerów w piwniczce, które jak się wydaje mojemu oczywiście subiektywnemu odczuciu są w przedziale od lekkich Steinfederów do „podrasowanych” federspielów wg. klasowości ustanowionej dla win z doliny Wachau. Innym moim założeniem było, nie zapłacić za butelkę więcej niż 10,0 Euro. Oczywiście można znaleźć w tych rejonach Austrii i niemal Smaragdy, wina masywne, leżakowane w beczce, o bardzo bardzo wyrazistym charakterze. Jednak wg mnie wina te zatracają właśnie tę świeżość i „pieprzność”, która jest znakiem firmowym Gruenera. Cena także jest warunkiem nieprzecenionym. Tak więc wykres wcale mnie nie zdumiewa i wydaje się być adekwatnym do zainteresowania austriackimi dokonaniami winiarskimi w Europie i na świecie. Żal tylko, że ten piękny kraj, z serdecznymi ludźmi i ich winiarskimi dokonaniami dla przeciętnego Kowalskiego jest ciągle niemal białą plamą, a kiedy we mgle zaczyna być coś widać….. to głównie nieprzyswajalną cenę.

Moim zdaniem twierdzenie Pana Marka, że chętniej dziś się pija GV spoza „świetej trójcy” tj. Wachau/Kremstal/Kamptal jest nie do końca prawdziwe. Wydaje mi się, że chętniej pija się wina także z tych regionów, ale od mniej uznanych producentów. Przyczyna jest prozaiczna – ceny… Nie kazdego stać na płacenie 30-50 EUR za butelkę od winiarskich sław z tamtych regionów. Owszem czołowi winiarze mają i tańsze etykiety w cenach 10-15 EUR, ale w większości przypadków są one wielce rozczarowujące. O ile jeszcze Knoll, czy Rudi P. trzymają poziom przy najtańszych etykietach (coś ok. 13-14 EUR), to poziom najtańszych etykiet od takich tuzów jak Jamek, Jurtschitsch czy Alzinger pozostawia wiele do życzenia. Za 6-9 EUR mozna kupic GV od mniej renomowanych producentów, które bedą biły na głowę wspomniane wina. Moje rekomendacje to Rabl, Schmelz, czy Leth z Wagram. Polecam spróbować i wyrobić sobie zdanie. Dobre winio nie musi być drogie… To chyba motto Winicjatywy… czy Biedronki… sam już nie wiem…

Tak jak napisał Sławek Hapak, kwestia eksportu miała się zupełnie inaczej – ilościowo on tylko trochę spadł (wpływ na to miały również niższe zbiory przez parę lat), natomiast wzrost wartościowy o 50% w kilka lat doprawdy nie odzwierciedlenia stwierdzenia „emocje opadły”.

Co do Twojej oceny autriackiego Gruner Veltlinera to kompletnie się nie zgadzam. Mam wrażenie że opinię zanadto zabarwił entuzjazm dla konkursowych win sprzed paru lat i teraz próba odnalezienia własnych emocji z tamtego czasu kończy się, jak zwykle, rozczarowaniem: owa piękna Kasia z IVb teraz sporo przytyła i za mocno się maluje. Czy to znaczy że już dawniej była brzydka? Tamte wina z lat 90. wszyscy uznawali za wielkie w powszechnie obowiązującej estetyce.

A w obecnie obowiązującej wielkość osiąga jeszcze więcej Veltlinerów. Doprawdy pisanie o tym szczepie „Jej naturalna obfitość i słodycz, tak w bukiecie, jak w ustach – i to bez względu na to, jak duży jest w winie cukier resztkowy (a na ogół jest spory)” jest jakimś nieporozumieniem – przecież Veltliner to brat Rieslinga, jeden z bardziej mineralnych szczepów uprawianych obecnie w Europie.

Oczywiście, nie trzeba lubić Smaragdów od Pichlera czy Hirztbergera – ale ten styl to jest dziś raczej wyjątek niż norma albo wzór. Często nawet ten sam producent obok swojego najcięższego Veltlinera z najcieplejszej parceli robi kilka cuvees bardziej ostrych i mineralnych (choćby Twój ulubiony Schloss Gobelsburg – obok Veltliner Lamm jest Steinsetz, itd.).

Zgadzam się z Panem Sławomirem, że nie ma się co kopać z Lidlem i Biedronką, tylko sprzedawać wina a nie produkty często tylko winopodobne. Mamy na półce znacznie ponad 60 austriackich etykiet z punktacją ponad 90 pkt. bo trzymamy się zasady jakość a nie ilość. Przyjemniej jest pokazać różnorodność kilkunastu Veltlinerów czy Zweigeltów niż przerzucać skrzynki anonimowego wina.